Degradatie

Toen de twee halve finale van het songfestival was afgelopen, zapte ik nog even naar het voetbal. Emmen tegen NAC was nog bezig. Dat is meestal geen goed teken: als een voetbalwedstrijd nog bezig is als het songfestival al is afgelopen. Emmen en NAC waren aan het eind van de eerste helft van de verlenging. 1-1. Dát was al een verrassing: Emmen die niet in 90 minuten langs NAC (nummer 5 van de Eerste divisie) kan komen. De enige Drentse profclub heeft de afgelopen jaren veel goodwill gekweekt met leuk, nuchter voetbal. Zeker de laatste maanden timmert Emmen flink aan de weg. Emmen is - zo kunnen we achteraf stellen - net te laat begonnen met punten pakken. Of: als Arjen Robben niet nét zijn enige wedstrijd in de afgelopen maanden (goed) had gespeeld, dan was het allemaal anders gelopen. Toch vond ik de teleurstelling op de tribune (godzijdank mag er weer publiek bij de wedstrijden) prachtig. Een huilend meisje. Een diep bedroefd jongetje aan de hand van zijn vader die de trap afdaalde. Er gaat niets boven de emotie van promotie en degradatie. Zelfs het winnen van een kampioenschap niet. Promoveren is het ultieme geluk gemengd met de onzekerheid van het spelen in een andere divisie met andere tegenstanders en degraderen het ultieme verdriet gemengd met de onzekerheid van het afdalen naar een lagere klasse waarin je mogelijk ook weer afscheid moet nemen van spelers omdat die hoger willen spelen. Er volgt dit weekend nog één finale (NAC - NEC) en misschien is dat wel dé wedstrijd van het jaar. Met publiek.