Meer weten is niet altijd beter. Dat probeer ik mezelf althans wijs te maken. Helaas zwicht ik vaak toch voor kennis, meestal met teleurstelling tot gevolg. Zo waren treinreizen naar mijn opa en oma een avontuur, want ik had geen flauw idee waar ik was, waar ik heen ging en hoe lang het ging duren. Nu weet ik bijna van minuut tot minuut welk plaatsje de trein doorkruist.
Tot vanochtend wist ik ook niets van de Eagles. Het enige dat ik uit m’n hoofd weet op te noemen is Hotel California, een nummer waaraan ik goede herinneringen heb. Met name op die ene verjaardag in mijn ouders huis – zelf waren ze op vakantie – en we alleen echte platen speelden, waaronder – meerdere keren – het album Hotel California.
Dat had ik met alle liefde zo willen houden: de Eagles als mysterieuze band van één van de mooiste liedjes aller tijden. Maar de druk werd te groot. Toen begin dit jaar Eagle Glenn Frey overleed, sprak men alom over de Beatles van de VS. Netflix plaatste bovendien een tijd terug de documentaire ‘History of the Eagles’. Mijn nieuwsgierigheid was aangewakkerd. Ik moest en zou weten wie de Eagles, wat ze deden en waarom?
Ruim drie uur duurde deze History. Ik kwam erachter dat de Eagles, naast Hotel California, inderdaad geen echt mega grote hit meer heeft gehad (of daarvoor). Dat Glenn Frey zich nogal als een asshole gedroeg, zelfs tot het einde toe, toen hij Don Felder uit de band trapte. Dat de Eagles nogal suffe countrymuziek maakte voordat de échte doorbraak kwam. Joe Walsh vond het leuk om hotelkamers te vernielen. Het leek soms wel alsof de Eagles een rockband speelde. Een parodie bijna. Het is ze vergeven, maar alleen omdat ze de wereld Hotel California schonken.
Comments