Alweer een aantal maanden schrijf ik hier een dagelijks stukje. Vaak kijk ik voor of na het schrijven even in mijn persoonlijke archief of ik op dezelfde dagen één of meerdere jaren terug ook iets heb geschreven en zo ja wat. Zo kom je soms leuke stukjes tegen. Ik las bijvoorbeeld terug dat ik 7 maart 2020 voor het laatst iemand de handen had geschud, toen het eigenlijk al niet meer mocht. Het was tevens de laatste keer dat ik gewoon in een kroeg ben geweest. Tijdens het teruglezen kwam ik er ook achter dat ik ooit een Van Haga-wappie avant la lettre was. Op 28 februari 2020 schreef ik: “Ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat corona niet zo heel veel verschilt van de griep, behalve dat we er nog niet echt een vaccin tegen hebben.” Ha-ha-ha. Nou denk ik dat eind februari heel veel mensen er nog zo over dachten als ik toen, maar toch.
Er is veel veranderd in een jaar. Ik vroeg me op 28 februari 2020 af: is het allemaal zo erg. “Klopt het wel dat er nu zo’n massahysterie is?” Ruim een jaar later gaat bijna al het nieuws en alle gesprekken die er worden gevoerd deels of geheel over corona. Maar toen dacht ik oprecht nog dat het allemaal wel mee viel met dat virus. 2 maart 2020 (ik was een week op vakantie geweest) schreef ik: “Ik was benieuwd wat er aan de hand was in het AMC. Welke maatregelen er waren genomen en hoe de stemming er bij hing. Wat vooral opviel is dat er niets opviel. Niemand gedroeg zich vreemd. Er waren geen informatieborden. Geen extra (zichtbare) maatregelen.” Tegenwoordig moet iedereen een mondkapje of een spatscherm op, mag je maar met 3 man in de lift, mag je met verkoudheidsklachten niet komen werken en worden gasten bij de ingang gescreend en patiënten preventief getest.
Er waren begin maart 2020 zelfs nog wel eens gesprekken die niet over corona gingen. Hoewel het onderwerp ook toen al vaak ter sprake kwam. Ik kan me bijvoorbeeld nog heel goed een gesprek herinneren met mijn collega A. die inmiddels met pensioen is. We hadden het in die dagen over corona en ik heb toen ook gezegd dat ik me afvroeg of het allemaal wel zo erg was. Ze heeft me in één gesprek aan het denken gezet over exponentiële groei, besmetting cijfers, hoe die te interpreteren en wat er gebeurt met een ziekenhuis als er in één keer heel veel mensen ziek worden en een opname nodig hebben.. Ze zag - als enige in mijn omgeving - toen al wat er stond te gebeuren. Ik denk dat ik het gesprek nooit meer zal vergeten. Een paar weken laten schijnt een van de chirurgen gezegd te hebben tegen mijn collega’s na een bezoek aan verpleegafdeling: het is oorlog. Ik was daar niet bij, maar ook dat zal ik niet snel vergeten.
Comments