Efteling

Voor het eerst in bijna twee jaar en dus ook voor het eerst sinds corona waren we gisteren in de Efteling. Bij de ingang kwamen we twee ouders van school tegen wiens kinderen bij Otis en Luna in de klas hebben gezeten. Ze waren met hun abonnement ook al lang niet meer geweest en hadden deze mooie zondag (temperaturen tot 26 graden!) aangegrepen om eindelijk weer eens te gaan. Omdat hun dochter jarig was geweest nodigden ze ons uit om op een terras bij de speeltuin wat te komen drinken. Ze vertelden dat het pas de tweede dag was dat je zonder mondkapje in de rijen mocht staan bij de attracties en het was dus sowieso pas de tweede dag dat alle attracties weer ‘normaal’ gevuld mochten worden. Eerder moest er per huishouden 1,5 meter afstand worden gehouden waardoor karretjes maar erg beperkt vol konden en dus de wachtrijen (ondanks een beperkt aantal bezoekers dat naar binnen mocht) erg lang waren. Ook hoefde je met een abonnement voor het eerst niet meer te reserveren. Je kon dus ook niet zomaar even besluiten naar de Efteling te gaan. Het voelde als verhalen uit een ver verleden (mondkapjes in rijen, 1,5 meter afstand) terwijl het 48 uur daarvoor nog zo was. Alleen de spatschermen die her en der nog niet waren opgeruimd deden nog een beetje aan de coronatijd denken. En natuurlijk de QR-codes bij sommige horecagelegenheden. De kinderen wilden binnen bij de nieuwe 3D-film Fabula gaan spelen maar de glijbaan en nog wat andere speeltoestellen vielen onder het restaurant. Ik liet mijn QR-code zien terwijl een vrouw uit Frankrijk of België minutenlang aan het klooien was met een screenshot van een niet werkende code. Ik ging zitten aan een tafeltje vlakbij de glijbaan terwijl de mensen buiten de QR-zone op het hekje midden in de ruimte aan het leunen waren. De ‘medische apartheid’ in de Efteling was een hekje van iets meer dan een meter hoog waar je zo overheen kon stappen als je dat wilde; maar niemand deed het en er viel geen onvertogen woord.