Eurovisiesongfestival

Ik heb het even moeten opzoeken aan de hand van de Nederlandse inzendingen maar blijkbaar volg ik het Eurovisiesongfestival al sinds 1993. Dat waren altijd mooie avonden omdat ze eindeloos duurden en we gewoon een beetje blind op de televisie konden schelden om de ene act die nog wanstaltiger was dan de andere. We hielden daarnaast natuurlijk de scores bij: elk gaven we de landen punten. Nederland eindigde in onze poule meestal ergens bovenaan; in werkelijkheid viel er weinig te juichen. Toen de halve finales werden geïntroduceerd ging een beetje van de songfestival magie verloren en kwamen de donkere jaren nul waarin negen keer op rij de finale niet werd gehaald. In een huisje op Terschelling zagen we dat Anouk voor een wederopstanding zorgde in 2013 wat uiteindelijk leidde tot zowaar enkele goede inzendingen en een 2e (2014) en 1e plaats (2019). We hoorden de overwinning al door gejuich bij de buren voordat we op televisie tot winnaar waren uitgeroepen. En daarom is het dit jaar ein-de-lijk een keer in Nederland. Ik heb gisteravond vooral op de show en de Nederlandse elementen gelet. De filmpjes van verschillende locaties in Nederland zijn extra leuk om te zien in de wetenschap dat half Europa ze ook gaat zien. De show zelf zat ook prima in elkaar al zegt iets me dat het ook best zonder Jan Smit had gekund.