Familieweekend

Gisteren zou mijn ‘grote oma’ 102 jaar zijn geworden. Ze is al ruim 23 jaar dood, maar we vieren - als er geen corona is - nog altijd in haar naam het familieweekend dat begon als feestje voor haar verjaardag. Het familieweekend begon in 1989, toen ze 70 jaar werd en werd vanaf het volgende jaar gehouden rond haar verjaardag, dus begin april. Het was het weekend waar ik het meeste naar uit keek in het hele jaar. Ik telde de weken echt af. Niet eens zo zeer - of misschien wel helemaal niet - om mijn familie, maar om weer een weekend in Hotel Paping te kunnen slapen, aardappelkroketjes te kunnen eten aan de kindertafel, een oneindige hoeveelheid flesjes chocomel of fristi te bestellen, bordspellen spelen en talloze keren te gaan zwemmen; soms wel een keer of vier op een dag. Ik sliep meestal op dezelfde kamer, helemaal aan de voorkant, met mijn neefjes. Je zag er de lichten van de koplampen van de auto’s op het plafond. En eens in zoveel minuten kwam er een trein voorbij en hoorde je de spoorbomen vlakbij. We vertelden elkaar dan verzonnen verhalen, meestal deed ik dat, tot we in slaap vielen en het hele zwemmen, eten, drinken, spelletjes spelen, weer van voor af aan begon. Was ik op vrijdag altijd nog helemaal hyper omdat het weer begon, naarmate de zondag vorderde werd ik steeds verdrietiger dat het alweer bijna afgelopen was. We moesten altijd nog een uur precies met de auto naar huis en ik probeerde het moment van vertrek altijd zo lang als mogelijk te rekken. Zondag was vaak ook de dag van de Ronde van Vlaanderen, net als vandaag. Ik snapte de obsessie niet met die wedstrijd, maar ik vond het gedoe er omheen wel mooi. Naarmate de finish meer in zicht kwam werd het drukker en drukker in de conversatiezaal, de enige ruimte in het hotel met een tv. Zelfs de kok zat er dan in zijn werkkleding. Waarschijnlijk wachtte ik het einde van de wedstrijd niet af en ging ik dan weer zwemmen of nog een spelletje doen in de vergadering. Als in normale jaren - zonder corona - het familieweekend weer is, probeer ik altijd wat terug te halen van die momenten van toen. Inmiddels ‘vieren’ we haar geboortedag niet meer, is het niet meer in april, niet meer in Hotel Paping, maar we zijn nog wel altijd met dezelfde mensen, met dezelfde (en nieuwe) spelletjes en kijken soms samen naar een voetbalwedstrijd of een Tour-etappe. In mijn dromen blijven de mooie herinneringen over. Tezamen met de frustrerende droom dat het weekend voorbij is en ik bij elk spel te laat ben om mee te doen.