Feestje

Voor het eerst in een jaar of twee a drie bevond ik me op een feestje zonder kinderen en in de avond. In een bovenwoning in een dorp in Zeeland klonk harde techno muziek, al stond de muziek volgens de kenners relatief zacht. De bewoner van het huis had nog nooit klachten gehad over geluidsoverlast ‘zelfs niet bij feestjes die tot acht uur ‘s ochtends door gingen’. De gesprekken waren - mede door de harde muziek - oppervlakkiger dan ik me herinner van feestjes van ‘vroeger’. Dat kwam misschien ook door de drie glazen wodka die we bij binnenkomst op dronken. De eerste twee belandden overigens ook deels op mijn broek nadat een van de katten op mijn schoot sprong uit het niets en ik zijn/ haar klauwen door mijn broek heen voelde. Na de tweede sprong ging ik naar stand ‘waakzaam’, maar dat bleek nog niet zo gemakkelijk na een paar glazen wodka. We waren met vijf man en van dansen was (dus) ook geen sprake. We bewogen onze hoofden op het ritme van de muziek, die voor mij allemaal op elkaar leek, maar waarbij telkens een van de andere aanwezigen riep: ‘oh dit is een vet nummer!’. Via een zelf gemixde video met dubstep (denk ik) en wat rariteiten (een live-album van Röyksopp dat ik niet kende tot p-p-p-p-party till i die) kwamen we uit bij Fort Minor en dat bleef geloof ik ook zo. Ik was zelf over gegaan op mijn zelf meegebrachte wijn en had het - terwijl ik helemaal niet per se van de feestjes ben - prima naar mijn zin. Ik werd er zelfs wat nostalgisch van naar de tijd toen ik nog in Zwolle woonde en ik regelmatig op dit soort feestjes kwam, soms met heel veel mensen, soms met slechts twee anderen. Een enkele keer ging dat zelfs door tot de zon op kwam, al was ik toen ook al geen feestbeest en was ik vaak mede door de drank al vroeg in de nacht zo moe dat ik toch liever mijn bed opzocht. Nu moest ik echter de trein nog halen en daarvoor moest ik - met een van de andere gasten - eerst nog twintig minuten in de auto teruggebracht worden naar het station. Dat maakte het feestje wel iets minder rock & roll, als je met je aangeschoten kop al ruim voor 23 uur op het station in de wind staat te wachten op de Intercity.