Festival

Deze week droomde ik dat ik op een festival was. Zo’n enorme dampende tent met keiharde rockmuziek die pijn doet aan je oren, 30 graden - als het niet meer is - op de thermometer en zwetende lichamen die zich ongemakkelijk op de muziek bewegen. Barretje in de buurt voor de nodige verkoeling. Ik werd wakker en ik vroeg me af waar dit nou weer vandaan kwam. Ik sloot mijn ogen weer en gaf corona de schuld. Er is zoveel wat tegenwoordig niet kan of mag dat je zelfs naar de meest verschrikkelijke dingen - zoals hutje mutje in elkaars zweetlucht staan - terug kan verlangen. Nou heb ik altijd het idee van naar een festival gaan wel interessant gevonden. Het idee dan, want in werkelijkheid is alles aan festivals kut. Ik was ooit op een blauw zaterdag op Dance Valley. Ik voelde me daar totaal niet thuis al waren de mensen best oké, het weer was geweldig, de muziek was niet de mijne, maar goed je kan niet alles hebben natuurlijk. Helaas staat verder alles me aan festivals tegen. Dat je geen eigen eten en drinken mee mag nemen. Dat je met muntjes moet betalen die vervolgens eerst moet kopen door een uur in de rij te gaan staan. Dat je moet betalen voor de wc. Dat je alleen eten en drinken kunt kopen bij het festival zelf, tegen exorbitante prijzen. Dat het overal druk is. Dat het geluid slecht is. Ik zou zo graag festivals zien die er alles aan doen om een geweldig feest te maken, gedacht vanuit de festivalganger/ muziekliefhebber. In werkelijkheid schreeuwt alles aan Pinkpop, Lowlands en noem maar op: hoe kunnen we hier zo veel mogelijk aan verdienen en het nét niet zo kut maken dat mensen de volgende keer niet terugkomen. Maar nu - na anderhalf jaar binnen zitten - ga ik bijna terugverlangen naar een veel te duur biertje op een veel te vol veld met een slechte band, krakend geluid uit de boxen en een regenbuitje op nét het verkeerde moment. Het kan verkeren.