Flippo

Nadat Noël afgelopen jaar een paar maanden naar schrijftherapie was gegaan om zijn schrijven op de Ipad te verbeteren, zijn we sinds een paar weken terug maar nu met Otis. Hij heeft als linkshandige (!) nu al van zijn juf in groep twee te horen gekregen dat hij zijn pen/ potlood niet goed vasthoudt en moet nu aan zijn schrijfhouding werken. Vandaag mocht ik voor het eerst mee en de vrouw die Otis les gaf vertelde allemaal dingen over hoe je moet schrijven die ik nog nooit eerder had gehoord zoals je hand/ pink op het papier houden en alleen je vingers bewegen. Om Otis’ z’n houding te verbeteren had ze huiswerk meegegeven. Hij moest slakjes tekenen en daarbij het potlood dus op de goede manier vasthouden en zijn hand goed op het papier houden. Maar ook moest hij knikkers in zijn hand zonder zijn andere hand te gebruiken weten te isoleren en daarna vastpakken. Tijdens de ‘les’ mocht hij met een schaar met een visnet eraan Smurfen vangen. “Jullie hebben wel een linkshandigen schaar thuis toch?” Eh, ik denk het niet zei ik nog. Daarna stond ze op en liep naar de kast. Ik verstond iets over Flippo’s en ze kwam met een kleine doos terug. Zei ze nou iets over Flippo’s? Ik keek aandachtig hoe ze het doosje opende en bedacht me dat ik zeker in geen twintig, misschien wel vijfentwintig jaar een Flippo in het echt had gezien. De deksel ging er af en ja hoor het doosje was tot zeker de helft gevuld met Flippo’s. Ik vroeg me ineens af hoe oud de vrouw was die Otis schrijftherapie gaf. Misschien was ze ouder dan ik eerder had gedacht. Of had ze de Flippo’s van een collega gekregen. Otis moest zijn hand op een Flippo leggen en schrijven op zo’n manier dat de Flippo tussen zijn hand en de tafel bleef. Dus optillen was er niet meer bij. De nabijheid van de Flippo leidde me af en hoewel ik ze zelf niet echt gespaard heb, had ik ze natuurlijk wel. Ik vroeg me af of ik ze had weggegooid en waarom ze er nu niet meer waren? Tot slot kregen we de opdracht om zelf thuis verder te oefenen. Daarom mochten we ook een Flippo mee. Dat is crazy, dacht ik nog! Je gaat toch geen zeldzame Flippo meegeven aan een vijfjarige. Maar dat was dus wel zo. Otis keek alleen wel wat beteuterd naar de Flippo. Hij wilde liever de Flippo met een slang er op. Toen we naar buiten liepen pakte ik de Flippo uit het plastic mapje en bekeek ‘m even goed. Smiths stond er op en een plaatje van een slang aan de achterkant. Ik vroeg Otis wel of hij wist wat een Flippo was, maar hij had zijn aandacht alweer verloren.