Four Hours at the Capitol

Het was gisteren precies een jaar na de ‘bonfire of insanities’, ofwel de bestorming van het Capitool. De NPO zond gisteren een prachtige en soms wat lugubere reconstructie uit genaamd Four Hours at the Capitol. Van minuut tot minuut werd je als kijker meegenomen in deze massapsychose aan de hand van beelden van bestormers (die hun eigen bewijsmateriaal filmden), professionele cameraploegen en bodycams van de politie. Tussendoor zagen we korte interviews met de betrokkenen: politieagenten, politici maar ook enkele relschoppers. Een jaar en een dag geleden schreef ik een stukje terwijl ik live naar deze beelden zat te kijken, nu voelde het alsof je er middenin stond. Het zijn verbijsterende beelden van mensen die alle contact met de realiteit kwijt lijken te zijn en als ware gehypnotiseerd door de woorden van Trump (allemaal naar het Capitool) de ene na de andere politieafzetting omver wierpen. Vorig jaar was er nog veel niet duidelijk. Inmiddels weten we vrij goed wie wat heeft gedaan en gelaten, wie er heelhuids vanaf kwam en wie niet. Maar in de beelden van vorig jaar zie je de angst in de ogen van de mensen die moesten vluchten of werden gevraagd met vijf collega’s een gang vol met testosteronbommen tegen te houden opdat er niet nog meer relschoppers binnen zouden komen. Ik vond het wel mooi - in al deze ellende - om te zien dat zowel Trump-aanhangers als mensen die die dag gewoon hun werk deden, hun zegje kwamen doen. Eén Trumpiaan was teleurgesteld in de voormalige president dat zij zo hard hadden gestreden, terwijl Trump na 20 januari weer gewoon ging golven. Hij had oprecht verwacht dat ze op 6 januari 2021 de zittende regering aan de macht konden houden met deze couppoging. Een jaar later is de VS nog net zo verdeeld als toen, maar hebben we in ieder geval geen gevaarlijke gek meer aan de macht.