Franse periode

Zaterdag hoorde ik ‘Tu m’as promis’ van In-Grid uit een bootcamp-ghettoblaster komen tijdens een potje minigolf. De muziek zit sindsdien al de rest van de week in mijn hoofd, samen met alle andere Franse liedjes uit die tijd (circa 2001). Ik zat toen namelijk in mijn Franse periode. Ondanks dat ik geen woord Frans sprak, kende ik alle teksten van de liedjes van Alizée uit mijn hoofd. Ook in dat jaar kwam de geweldige Franse film Amélie uit en zette ik de hele zomer lang het album van Yann Tiersen op repeat. De vonk sloeg over naar andere muziek, maakte niet wat, als het maar Frans was. Ik ging van Yannick Noah (La voix des sages), naar de zeikmuziek van Gérald de Palmas (Une seul vie, Tu finiras toute seule) waar ik zelfs bijna een cd van had gekocht en natuurlijk Alizée-ontdekker Mylène Farmer (Désenchantée). Terwijl de rest van de wereld naar ‘It wasn’t me’, Safri Duo en Alicia Keys luisterde radicaliseerde (radicalisé) ik in rap tempo door. Ik keek naar TV5 (vooral de muziekprogramma’s) en vond Les Enfoirés (Le pouvoir des fleurs), Manau (La tribu de Dana) en zelfs Britney-kloon Lorie (Près de moi). Elk van deze liedjes brengt me overigens direct terug naar 2001, de tijd dat Herman Brood nog gewoon van het Hilton sprong en de Twin Towers nog (even) overeind stonden. Maar je had me zelfs een croissant kunnen voeren omdat het Frans was en ik had het nog opgegeten. Oké dat is dan misschien een slecht voorbeeld. Maar het ging wel ver! En nu zit ik dus weer de hele dag met al deze muziek in m’n hoofd, al komt het dus (naast de minigolf) misschien ook wel een beetje door Radio Tour de France.