Gastenboek

Nu ik niet meer van mezelf dagelijks móét schrijven, merk ik dat ik ook gemakkelijker excuses verzin om het dan ook niet te doen. Zo was ik de afgelopen dagen te moe, te moe maar soms ook gewoon uitgeput en vond ik dat ik wel een dagje mocht overslaan. Iets waar ik dan na een paar dagen weer spijt van heb want hoe kan je nou ooit een beetje discipline kweken als je zo makkelijk een moment van expressie aan jezelf voorbij laat gaan. Vanavond ben ik ook moe, maar heb ik ook een potje bier en een glaasje wijn op en voel ik de schrijfenergie weer door mijn aderen vloeien. Maar het kan natuurlijk ook de alcohol zijn. Hoe dan ook heb ik me nu achter mijn chromebook genesteld terwijl Luna bij Marjolein drinkt en op de televisie een wedstrijd tussen Dallas en de Boston Celtics te zien is op ESPN. Ik bleef vooral haken door het prachtige groene stadion en dito groene outfit van de thuisclub. De kinderen liggen ondertussen net weer op bed na een vermoeiend dagje museumbezoek. Dat kwam niet in de laatste plaats omdat we op de heenweg een uur (!) vertraging hadden op een reistijd van eigenlijk maar 1 uur en 3 minuten naar Venlo. Er liep een meisje op het spoor dat door de hulpdiensten op andere gedachten moest worden gebracht. De conducteur maakte er een sport van om zo veel mogelijk details over de situatie met ons te delen (de politie is nu ingezet en komt ook van alle kanten, dus nu weten ze helemaal niet meer wie er nou wel en niet op het spoor loopt!). Na een tijdje werd de trein op station Best geparkeerd. Enkele buitenlandse reizigers die de trein van half twee moesten halen zijn daarop naar de voorkant van de trein gelopen, in de hoop dat ze zo hun trein nog zouden kunnen halen. Pas na drie kwartier wachten kwam er een update van de machinist: we mochten verder rijden naar Eindhoven, maar daar werd de trein opgeheven. Uiteindelijk waren we om half twee, precies een uur later, in Venlo. We kregen een speurtocht mee, de kinderen mochten eieren zoeken en konden zo 'een kadootje' winnen. Maar het had allemaal zo lang geduurd dat de kinderen alweer hongerig waren toen we nog maar net de eerste tentoonstelling hadden gezien. Bij het restaurant hadden ze niets lekkers (vlaai en worstenbroodjes, meer was er niet) dus schreef Otis bij het verlaten van het museum in het gastenboek: "Ik ben Otis en ik was hier. Maar jammer dat je hier geen lekker eten hebt."