Geheim

Noël heeft gisteren op de fiets naar het zwemmen het ‘geheim van Sinterklaas’ te horen gekregen. Het moest wel, want hij begon nu bijna dagelijk tijdens het Sinterklaasjournaal te roepen dat het maar gespeeld was en dat alles toch wel goed zou komen. Toch was er - tot gisterenmiddag - nog wat twijfel. Want waar kwamen toch die kadootjes vandaan? Ik had een paar weken geleden, in de bus onderweg naar de Efteling - Otis en Luna zaten samen een rij verderop - al met Noël gesproken over Sinterklaas en hoe geloofwaardig het allemaal was. Veel kinderen op school zeiden dat het Sinterklaasjournaal niet echt was. En dat Sinterklaas en de Kerstman 1000 jaar (of zoiets) waren, vond hij ook maar een gek verhaal. Dat kan helemaal niet toch, vroeg hij. Nee, dat was wel gek, zei ik. Ik vroeg hem hoe dan waarom we dan al die jaren toch kado’s kregen? Tja, dat snapte hij dus ook niet. Nu gingen er ineens allemaal lichtjes branden. Hij was bovenal trots dat hij nu groot was en dit geheim met ons kon delen om zo Sinterklaas speciaal te houden en Otis en Luna natuurlijk nog wat jaartjes te laten geloven dat we die pakjes echt van een hele oude man krijgen. Noël was ook wel pragmatisch. Hij wilde direct ook wel zaken doen. Nu hij niet langer alleen een lijstje kon inleveren in z’n schoen met wensen, kwam er direct een hele bestelling voor wat hij vrijdag in z’n schoen wilde. Ook had hij nog wel wat aanvullende kadowensen voor 5 december. Ineens wilde hij overal over fluisteren of ‘even met ons naar de gang’, zoveel dat het zélfs Otis begon op te vallen dat Noël zich gek gedroeg. Inmiddels is Noël gelukkig weer een beetje tot rust gekomen. Het Sinterklaasjournaal konden we in elk geval weer kijken, zonder dat hij steeds tussendoor riep dat het allemaal gespeeld is.