Zoals in de film Alles is liefde (2007) al werd voorspeld: van spinazie krijg je geen spierballen, Nederland wordt nooit wereldkampioen, en jij trouwt niet met de juf. Vooral dat deel over het wereldkampioenschap vond ik altijd vrij pijnlijk om te horen en ik heb dat tijdens de WK’s van 2010 en 2014 - daar ben ik eerlijk in - meerdere keren door mijn hoofd laten schieten. Het Nederlands elftal op grote toernooien is toch - met uitzondering van 1988 - een aaneenschakeling van teleurstellingen. Dat werd maar weer eens extra duidelijk toen ik aan de EK-voetbalpodcast van de NOS begon waarin de afgelopen EK’s werden besproken met journalisten, voetballers en andere betrokkenen. Het gaf een mooi inkijkje met verhalen die ik nog nooit eerder gehoord had of die ik allang weer vergeten was. De rode draad was toch wel: al die gemiste kansen van toernooien waarin we gewoon ook een ‘goed stel’ hadden maar waarin pech, een gebrek aan chemie, penalty’s (!) en boven zichzelf uitstekende tegenstanders Nederland van titels afhielden. Ik werd er eerlijk gezegd wel een beetje verdrietig van te bedenken dat de grootste Nederlandse successen die ik ook zal meemaken een tweede en derde plek zijn op het WK. Nou halen de meeste landen die prestaties helemaal nooit en moet ik misschien niet zeuren, maar toch was deze podcast ook een pijnlijke herinnering aan dat voetbal kijken vaak het ontwikkelen van nieuwe trauma’s is. Ik kreeg eens een dvd over het WK van 2010 en heb er jaren niet naar omgekeken omdat ik het te pijnlijk vond, we hadden immers weer een finale gewonnen. Inmiddels kan ik er met iets meer afstand naar kijken. Al hoor ik dan af en toe tijdens zo’n wedstrijd van Nederland nog wel eens de stem van Peter Blok die zegt dat we nooit wereldkampioen zullen worden en dan denk ik: toch jammer.
Comments