Gruyaert

Voor zover mij bekend was ik tot vandaag nooit in Helmond geweest. Ik weet in ieder geval zelf dat ik nooit bewust in Helmond was; tot vandaag dus. We gingen naar het ‘kidsproof’ Helmond museum. Dat bestaat uit twee delen: een kasteel (met allerlei interactieve dingen, speurtochten en rondleidingen voor kinderen) en, een meter of honderd verderop een kunsthal. We gingen eerst naar de kunsthal, zonder verwachtingen, maar man wat een geweldige fototentoonstelling van de Belgische fotograaf Harry Gruyaert hebben we gezien. Zelfs de kinderen hadden relatief veel aandacht voor de slideshow van foto’s die in de verschillende filmzaaltjes te zien waren. Een ging over ierland in de zomer van 1983/1984. De foto’s waren zo ‘echt’, zo ‘scherp’ dat ik er pas na minuten achter kwam dat de foto’s genomen waren toen ik zelf nog in de luiers liep. Maar ook een fotoserie over België was geweldig. Rauwe foto’s, soms in zwart wit, over het gewone leven (mensen die op hun was wachten in een wasserette, over verkleden mensen tijdens - vermoedelijk - carnaval) geen gekke kiekjes, maar plaatjes van normale mensen. Vaak zag je aan de foto’s dat hij ze stiekem - zonder medeweten van het onbedoelde model - waren genomen. Klunzige hoeken, waarbij je veel auto zag en soms een stukje hoofd en een arm, zeiden opeens veel. Een vrouw die verveeld over een bureau hing, pratend met iemand aan de andere kant, niet doorhebbende dat ze werd gefotografeerd. Beelden zonder verhaal, waar je zelf zoveel bij kan verzinnen. En toen moest ons bezoek aan het kasteel nog beginnen. Een onverwacht kadootje.