Happy

‘Happy for no reason’ is het motto van het door vrijwilligers gerunde etablissement TRUST aan de Albert Cuyp in Amsterdam. Op een donderdagmiddag hopen we nog snel even wat te eten en drinken voordat we de trein moeten halen, terug naar Noël die een middagje bij een leeftijdsgenootje speelt. Een hipster in schort vraagt ons vrolijk of we het concept kennen. Je mag betalen wat jij wilt: volg je hart. Als we koffie, een smoothie en broodjes hebben besteld, zijn we al doodgegooid met zeker tien inspirerend bedoelde quotes. ‘You need nothing to be happy but you need something to be unhappy’, ‘peace and hapiness is found within’ en ‘the key to life is trust’. De hipster waarschuwt ons alvast dat, omdat hij en de andere vrijwilligers zich happy willen voelen, ze soms een momentje voor zichzelf nemen ‘als het even te veel wordt’. Het kan dus wat langer duren voordat we onze bestelling krijgen. We knikken en lachen beleefd, we hebben nog zeker een half uur voordat we echt weg moeten om de trein te halen. Dat moet zelfs in deze state of mind wel lukken. Overal op de muur schreeuwen posters dat we ons vooral happy moeten voelen en de stress moeten laten gaan. Achter de counter hebben de hipsters (het zijn er minstens twee, maar het kunnen er ook meer zijn geweest) ogenschijnlijk veel lol: ze lachen en praten. Ze hebben goed naar de levenslessen geluisterd. Er worden tomaten gesneden in een happy, maar oer trage beweging. Ondertussen kijk ik zenuwachtig op het klokje van mijn telefoon, die inmiddels kwart over drie aangeeft. Per minuut voel ik de stress toenemen. Ik ben niet happy for no reason en heb er ook steeds minder vertrouwen in dat ik mijn trein nog ga halen. Ik ben – hoe sympathiek het initiatief ook is – mogelijk niet op de goede plek, maar zeker niet op het juiste moment. Nog een paar minuten later brengt een relaxte hipster twee broodjes naar een tafel waar twee mensen op de stoel wippen van onrust. Proppend nemen we het voedsel in een recordtijd tot ons. Eigenlijk te laat lopen we vijftien euro armer deze oase van rust uit, onze tram en trein tegemoet. Beide zullen we even later precies missen. Ik vloek een paar keer flink en hardop. Enkele kilometers verderop in een eetcafé snijdt een een hipster lachend en treuzelend een komkommer in plakjes.