Hartje

Aan de muur hangen de geboortekaartjes van anderen. Quinten, Finn, James en de anderen. Noël heeft zich aan een kindertafel genesteld waar hij de kassa bedient. Er is maar één muntje, maar dat mag de pret niet drukken. Nadat ik twee keer voor heb gedaan welke toetsen hij kan gebruiken, neemt hij graag de verantwoordelijkheid over. Ondertussen ligt Marjolein in een zijkamertje bij een echoapparaat. De deur staat open en ik wandel onrustig van de kindertafel naar het echoapparaat. Noël kan het – ondanks aansporingen – niets schelen. Hij is blij met zijn kassa en zijn muntje. Geconcentreerd gooit hij het muntje in het juiste vakje, drukt hij op de juiste toetsen om te zien hoe het muntje uit de kassa komt rollen. De kassa komt me bekend voor van vroeger, aangezien ik met vergelijkbare modellen heb gespeeld. Ik loop weer terug naar Marjolein, waar op de grote televisie nu echt iets te zien is. De roodharige verloskundige die we nog kenden van de vorige keer kijkt tevreden. Helemaal goed. Er is een boontje en het heeft een hartje. Mogelijk kunnen we het rond 7 november begroeten. Noël zegt het allemaal niets. Hij zit nog steeds op zijn stoel als Marjolein alweer terug loopt. Vervolgens worden alle auto’s overhoop gehaald, weegt hij zich zo’n tien keer en probeert hij het papier van het bed te trekken. We geven hem een aai over z’n bol en zeggen de verloskundige gedacht. Noël zegt ‘doei, daah’ maar heeft geen idee wat er is gebeurt.