Heart of a lion

Nee, ik ga geen recensie schrijven. Dat laat ik lekker aan Marjolein over. Maar ik heb wel eindelijk weer eens een boek uitgelezen. En daar vind ik wat van en dat heb ik opgeschreven. Of nou ja, een boek. ‘Heart of a lion’ is een door Memphis Depay zelf geïnitieerde (auto)biografie, geschreven door voetbaljournalist Simon Zwartkruis. Memphis vond het zelf wel tijd om zijn verhaal te laten optekenen; de mensen om hem heen zeiden: is dat niet een beetje vroeg. Memphis vond het niet te vroeg en deed het toch. Zo lijkt het overigens met alle beslissingen in het leven van de voetballer te gaan. Het resultaat is een 238 pagina levensverhaal van Memphis vervlochten met tegeltjeswijsheden. Memphis gaat een hele rits aan foute beslissingen langs om er vervolgens aan toe te voegen dat hij nu zoveel gegroeid is en daarom deze fouten niet meer maakt. Ook heeft Depay veel woorden nodig om uit te leggen waarom hij eigenlijk best wel sympathiek is ‘als je hem eenmaal beter leert kennen’. Dat hij zich met een hoed op meldt bij Oranje of dat zijn huis vol hangt met ‘klokjes’ van een ton per stuk is geen arrogantie maar dat is gewoon zijn stijl. Ja Memphis houdt van mooie dingen, maar dat mag ook want ‘hij heeft er hard voor gewerkt’ en ‘geeft ook veel weg’. Centraal in het boek is de reis die hij maakt met zijn vrienden naar Ghana, het land waar zijn vader vandaan komt. Waar hij vroeger vooral hield van feesten helpt hij nu als een moeder Theresa in spe dove en blinde kinderen in het Afrikaanse land. De reis geeft Memphis veel stof tot nadenken en dat dit niet zomaar een voetballer is zonder diepgang zullen we allemaal weten. Als het boek bedoeld was om Memphis’ imago op te poetsen lijkt me de poging niet helemaal geslaagd. Zeg nou eerlijk, wie kan zich nou inleven in een man van 26 die meerdere slaapkamers vol heeft hangen met pakken van tienduizenden euro’s per stuk? Voor de echte fans geeft ‘Heart of a lion’ best een leuk inkijkje in de wereld van een succesvolle profvoetballer. Zelf betrapte ik me er op dat ik soms wat plaatsvervangende schaamte voelde opkomen. Maar even zo vaak voelde ik met Memphis mee. Waarom zou hij niet zijn kop boven het maaiveld uitsteken als hij daar zin in heeft en er niemand verder kwaad mee doet? Mij bekroop richting het einde van het boek het gevoel dat hij beter nog een jaar of tien had kunnen wachten met deze tussentijdse memoires. Al past het ook wel weer bij zijn persoon om dat totaal niet te kunnen aanvoelen.