Het opschrijven waard

Ik krijg van mijn niet bestaande lezers nog wel eens het verwijt dat ik te veel over sport schrijf en te weinig over wat ik zelf meemaak. Elke dag denk ik heus hard na of er een leuk momentje is geweest, een grappig gesprek of een interessante hersenspinsel bij het fietsen, maar de trieste waarheid is dat ik vaak aan het einde van de dag niets zou kunnen benoemen wat het opschrijven waard is. Als er al iets gebeurt is dat vaak vertrouwelijk (patiënten gesprekken) of privé (gesprekken met collega’s/ vrienden/ kennissen) en aangezien ik iedereen ‘te vriend’ wil houden voel ik me niet vrij genoeg om hierover te schrijven. Sport, politiek of nieuws is dan wel zo veilig, want de kans dat de inhoud van die stukjes me achterhaald, lijkt me niet zo groot. Als ik het leven op mezelf betrek zitten mijn frustraties anno 9 september vooral in: de lange formatie die vooral vastloopt omdat Mark niet met Jesse en Lilianne tegelijk wil spelen. Kleutergedrag ten koste van het land en totaal respectloos naar het land om niet eens over de inhoud te willen praten. Verder maak ik me zorgen over de planbare zorg, waar ik ook mijn steentje aan wil bijdragen. Overal zijn personeelstekorten en met het griepseizoen voor de deur (ja, ik weet het, griep bestaat niet meer of zo) zie ik niet zo goed in hoe we de niet-acute zorg draaiende kunnen houden. Verder hangt er een waas van vermoeidheid over me heen door het elke week drie keer heel vroeg opstaan en niet op tijd in bed komen. Dat laatste zorgt er ook voor - schat ik zo in - dat ik ‘s avonds amper nog weet wat ik overdag heb gedaan, waarom en met wie. Het is niet anders.