Vandaag speelde Lleyton Hewitt zijn laatste professionele tenniswedstrijd. Hij neemt na zijn nederlaag op de Australian Open tegen de Spanjaard David Ferrer definitief afscheid. Eerlijk gezegd dacht ik dat Hewitt allang was gestopt. De flamboyante Australiër is eeuwig jong gebleven; op 34-jarige leeftijd zit hij nog altijd onder de jeugdpuistjes en zijn ondeugende blik verraad: dit is een man die nooit ouder zal worden.
Zijn hoogtijdagen (2001-2002) liggen alweer lang achter hem. Wat goed is komt snel, maar na zijn jonge doorbraak op 19-jarige leeftijd, is hij midden jaren nul (of hoe je dat ook zegt) ver weg gezakt. Na 2003 won hij zelf nooit meer een belangrijk toernooi. Slechts sporadisch wist hij tot de kwartfinale van een Grand Slam toernooi door te dringen.
Wat is er met die puistige, ondeugend ogende jongen – inmiddels man – gebeurd? Is hij het tennissen verleerd? Of heeft hij een tijdje (ver) boven zijn niveau gespeeld? Ik weet me vaag te herinneren dat hij rond het jaar 2000 als rising star, nog niet zo heel lang belachelijk lang tenniste. Of het waar was, of dat ik dit zelf heb verzonnen, weet ik niet. Het doet er ook niet meer toe. Het gaf mij hoop. Je kon heel snel, heel goed worden, als je er maar alles voor deed.
Lleyton was de gretigheid zelve. De nieuwe McEnroe. Een echte publieksspeler, die vandaag zijn laatste ballen sloeg. Het tennis huilt, een beetje dan.
Comments