De jongens wilden graag naar de Sinterklaas intocht en het was mooi weer, dus we gingen. Wel met de bus, want koud was het wel. Helder, zonnig ook, maar koud. Hoewel de kou – zeker als je in de zon stond – ook nog wel meeviel. De bus was precies op tijd maar toen we van de bus naar de brug liep waaronder de boot aan zou komen hoorden we al opvallend veel lawaai. Toen we dichterbij kwamen liepen de eerste mensen al weg bij de kade. Er stond al een boot en er kwamen pieten af. Een commentator klonk uit de luidsprekers; uit zijn tekst begreep ik dat Sinterklaas al voet aan wal had gezegd. We liepen de brug op en omdat er al veel mensen waren doorgelopen naar de route, konden we nog net een glimp opvangen van de boten. ‘Geen stoomboot,’ wist de oudste meteen. Hij keek er zeer kritisch bij, maar hij had er ook wel direct een verklaring voor. ‘Ze zijn vast overgestapt op deze.’
Nog weer een paar meter verderop begon de route dan echt. Verderop leek er een trechter te zijn als je door wilde lopen dus ik besloot er op te wagen dat we op deze hoek nog iets konden gaan zien. Ik tilde om de beurt Otis en Noël op, maar er gebeurde – behalve een piet die boven op een andere piet klom – nog niet veel. Noël was bovendien niet tevreden met de gevonden plekken. ‘Ik zie zo niets.’ Wat hij eigenlijk bedoelde was: ik krijg zo geen snoep. Omdat de stoet nog niet echt was begonnen, besloot ik dat we toch maar moesten proberen wat verder te gaan staan. We slopen de trechter in en kwamen al enkele meter later bij een stukje dun bezaaide route aan. Ik kon Noël bij het hek krijgen en ging achter hem staan met Otis op m’n armen.
De eerste pieten kwamen in beweging, sommigen met zakken pepernoten en suikergoed. Noël hield zijn armen langs zijn lichaam en keek onzeker om zich heen. Al meerdere pieten waren net voor hem gestopt met uitdelen of pas na hem begonnen. Toen er weer eentje precies Noël oversloeg, zo’n beetje de eerste keer dat hij z’n hand had uitgestoken, barstte hij in tranen uit en kwam hij op me afgelopen. De plek was te krap en hij kreeg niets, snikte hij. Blijven proberen, gaf ik hem als een volleerde pietencoach mee. Arm strak vooruit, blik vastberaden en gewoon vragen. Bij de volgende piet was het zowaar meteen raak. Hij kreeg een hand vol met pepernoten en één tumtummetje. Hij goot alles in mijn jaszak. ‘Wil je niet een pepernoot?’, vroeg ik verbaasd. Nee, hij wilde alles voor thuis bewaren.
Toen zag ik sinterklaas de hoek om komen. De kinderen zagen net niet hoe de schimmel wild heen en weer bewoog en de Sint zijn mijter verloor. Ik vreesde even dat hij er helemaal vanaf zou vallen maar dat gebeurde niet. De geschrokken goedheiligman werd weer recht gezet en kwam met enige vertraging alsnog langs ons plekje. Noël had er weinig oog voor, want Sinterklaas geeft geen snoep. Handje voor handje werd mijn jaszak gevuld. Er verscheen een glimlach. Het zelfvertrouwen kwam ook weer terug. Otis, nog altijd op mijn arm, vond het allemaal prachtig. In het snoep was hij nauwelijks geïnteresseerd, maar hij zag heel veel pieten en – volgens hem – een hulpsinterklaas op een paard. Toen de laatste piet voorbij was, liepen we verder, richting de zon. Ik had al een plek in gedachte, waar we de stoet nog een keer langs zouden zien lopen.
留言