It's coming Rome

It’s not coming home, maar coming Rome. Je zou kunnen zeggen dat het mooie voetbal heeft gewonnen van de lafheid van de Engelsen, maar dat vind ik wel te gemakkelijk. Ja, Italië heeft dit EK 2020 in 2021 meer laten zien dan Engeland. Toch vond ik dat Engeland dit jaar meer heeft laten zien dan in alle EK’s en WK bij elkaar sinds ik de grote toernooien volg. Ja het was soms wat te voorzichtig; Southgate liet meer dan eens - ook in de finale - zijn meest creatieve spelers op de bank. Het is fijn dat dat wordt afgestraft. En ja misschien is het ergens ook gegniffel - net als wanneer ze weer eens nul punten halen bij het Eurovisie Songfestival - omdat de Britten zich te goed voelen voor de EU. Toch was ik in deze finale voor Engeland. Die Italianen winnen al vaak genoeg (2006 nog het WK), terwijl de Engelsen in 1966 wereldkampioen werden door een bal die niet eens over de achterlijn ging. Ik snap de hunkering naar nationaal succes en was dan ook voor de underdog. Maar ik moet ook toegeven dat de Italianen op mijn sympathie konden rekenen door de aanvallende intenties, maar ook door de mooie persoonlijkheden zoals aanvoerder Chiellini, keeper Donnarumma en Bonucci. Ik keek de wedstrijd op de BBC natuurlijk en voelde in de tweede helft dat ook de commentatoren steeds minder gingen geloven in een goede afronding. Toen de wedstrijd uiteindelijk door penalty’s beslist zouden worden, heb ik eigenlijk geen seconden geloofd in een andere uitkomst dan de uitkomst die volgde. Wat me bij zal blijven van dit toernooi is vooral de vele verlengingen, de geweldige Zwitsers en Denen en de kater met Frank de Boer.