Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar Kees Thijssen (39 jaar pas) stopt met dammen. De vijfvoudig Nederlands kampioen (2003-2007) kan het niet meer opbrengen. Volgens een bericht uit het Brabants Dagblad verdween zijn motivatie nadat hij zijn profstatus (en dus inkomsten) van NOC*NSF kwijtraakte. Zijn prestaties hadden er ook onder te lijden. Al kan het ook andersom zijn geweest.
Opvallend genoeg is het bericht al van twee dagen geleden en heb ik behalve bij het Brabants Dagblad en bij De Stentor, geen enkele media hierover gehoord. Ik weet dat dammen niet echt prioriteit heeft voor de meeste (sport)redacties, maar een klein berichtje als één van de beste spelers van de afgelopen twintig jaar stopt, is toch niet te veel gevraagd?
Zelf denk ik bij Kees Thijssen vooral van het NK 2003. Zijn eerste nationale titel haalde hij op de dag dat het treinverkeer weer eens overhoop lag. Samen met andere damliefhebbers uit Groningen stond ik op het perron van (ik denk) Hoogeveen te wachten tot de spoorproblemen over zouden zijn. Ik was ruim op tijd vertrokken maar de vertraging zou uiteindelijk oplopen tot enkele uren. Uiteindelijk ging er weer een trein, zodat ik nét voor de laatste zet van het toernooi, aankwam in de Passenger Terminal te Amsterdam. Door een andere afspraak kon ik niet lang blijven plakken en nadat Kees Thijssen werd gefeliciteerd, liep ik weer langs het fietspad terug naar het station.
Enkele jaren en vele Nederlandse titels later zag ik Kees Thijssen opnieuw. Ditmaal op het station van Amsterdam. Met een dambord in een boodschappentas om zijn arm stapte hij de trein in. Hij keek, zoals altijd, nors. En zag er, zoals altijd, uit alsof hij net uit bed kwam en amper had geslapen. Ik weet nog hoezeer ik op dat moment tegen Kees opzag. Tegen alle logica in profdammer worden; hij deed het. En hoe. Glorieus, met zijn dambord en een duffe kop in de trein. Jammer dat zijn droom voorbij is gevlogen.
Comments