Klaar mee

Zo’n eerste werkdag na je vakantie hoeft niet vervelend te zijn, maar dat was het vandaag wel. Ik ben slechts een week weg geweest maar na één telefoontje - om een uur of kwart voor 8 - was ik er eigenlijk alweer klaar mee. In het algemeen vind ik mijn werk echt leuk. Zeker pre corona, toen we nog vooral mensen ‘blij’ konden maken met een planning gaf het werk veel voldoening. Nu we - mede dankzij grote personeelstekorten - vooral mensen teleurstellen valt het me soms zwaar om positief te blijven. Als daarnaast ook nog eens de planning niet blijkt te werken zoals je dat vooraf had bedacht én je krijgt daarvan een collega ook nog min of meer de schuld van, gaat de lol er dus wel van af. Ik had keurig enkele weken vooruit gewerkt in de aanloop van mijn vakantie, maar één ok-dag bleek in mijn afwezigheid goed voor een hele week aan zorgen. Er waren afspraken die ik met een andere afdeling had gemaakt zogenaamd vergeten (waardoor er geen bed was voor een bepaalde patiënt). Daarnaast werd mij verweten dat ik een regel had genegeerd (te veel patiënten met kenmerk X op één dag gepland), die in elf maanden tijd nooit eerder ter sprake was gekomen (en waarvan ik het vermoed dat deze ook helemaal niet bestaat). Prima, kan gebeuren dat een afdeling een aantal patiënten met kenmerk X niet aankan, maar dat had ik niet kunnen weten en is natuurlijk erg flauw om mij in de schoenen te schuiven. Althans, zo denk ik er over. Toen moest ik dus nog zes uur, waarvan een groot deel van de dag met het te woord staan van ontevreden of wanhopige patiënten. En dan ook nog eens thuiswerkend, zodat ik niet even een en ander kon uitpraten of tegen een andere collega kon foeteren hoe onterecht alles op mijn bordje werd geschoven.