Koetjes

Sinds ik twee weken geleden ben verhuisd naar een nieuw kantoor staat mijn bureau recht tegenover dat van mijn collega. Twee dagen in de week zijn we allebei aanwezig en dat zal ik weten ook. Vooropgesteld: nu ik tegenover iemand zit, praat ik ook meer hardop tegen mezelf. De collega aan de overkant vraagt dan wat er is. Ik herhaal mijn gemompel nu iets harder, er volgt een kort gesprekje en voor je het weet ben je vijf minuten verder. Ook mijn collega volgt nu dit patroon. Beide zaten we de afgelopen 1,5 jaar alleen op kamer. Onze kamers waren door een deur portier - zonder deur - met elkaar verbonden. Er zat een muur tussen ons in en met terugwerkende kracht begin ik die muur steeds meer te waarderen. Ik heb nu in twee weken al meer geklaagd en over koetjes en kalfjes gepraat dan in de 1,5 jaar hiervoor. Dat ik dit vaak als een hinderlijke onderbreking van mijn werk zie, ligt vooral aan mij besef ik maar al te goed. Ik werk toch het best in mijn eigen koninkrijk, liefst alleen of met iemand op afstand met wie ik op gepaste momenten ruggespraak kan houden. Nou komt er vanaf komende week ook nog een tijdelijke kracht bij om patiënten te kunnen bellen. Ze komt eerst een paar dagen mee kijken en luisteren naar de gesprekken die we voeren met patiënten. Ik voorzie nu al weer veel te veel koetjes, kalfjes en indringers in mijn koninkrijk.