Koffer

Het is een bloedhete zomermiddag als ik om half twee in de trein richting Schiphol stap. Ik plof neer op het oranje bankje en zie hoe een donkere man zijn grote zwarte koffer met zich mee sleept. Met zijn strenge blik en pikzwarte kale hoofd is hij een opvallende verschijning. Dan gaat hij opeens uit het raam hangen waar een blonde vrouw staat met twee licht getinte kinderen. Zijn vrouw en kinderen dus. De kinderen roepen enkele keren om “papa” tot de trein vertrekt. De vrouw en kinderen verdwijnen uit het zicht. Ik verzet mijn zinnen even maar een paar minuten later valt mijn oog wederom op deze man. We naderen station Haren. De man staat op en pakt zijn handtas die naast zijn grote koffer op het rek stond. De trein stopt en de man loopt de coupé uit. Als de trein weer verder rijdt is de man nog altijd niet in de coupé terug. Enigszins verontrust bekijk ik de lege plaats die de man achterlaat en de grote zwarte koffer daarboven op het bagagerek. De gedachte die in mijn hoofd plaatsneemt is: bom. Ik kijk vluchtig de coupé rond om te kijken of er meer mensen zijn die zich zorgen maken over de achtergelaten koffer. Niemand lijkt zich verder zorgen te maken en ik bedenk me ondertussen wat ik nu moet doen met deze situatie. Misschien verbeeld ik het me maar en zit de man nog steeds in de trein. Misschien maak ik me terecht zorgen en kan ik beter een conducteur waarschuwen. Heeft de man mij proberen te misleiden door het aandoenlijke afscheidsritueel op het station in Groningen? Waarom neemt deze man zo uitgebreid afscheid als hij in Haren de trein alweer verlaat? Een tikkeltje nerveus kijk ik naar de deur aan het eind van de coupé om te zien of de man terug komt. Als we Assen binnenrijden komt de man nonchalant weer binnenlopen. Slechts een koffer...