Lasers

Tien minuten te vroeg zaten we in de wachtkamer van de chirurgie in het RKZ en Otis begon nu al met roepen: ‘zijn we al aan de beurt?’ en ‘gaan we al naar huis?’. Otis vond het maar ‘stom’ in het ziekenhuis. Dat we niet weer iets lekkers gingen kopen bij ‘het restaurant’ (lees: een balie met een paar afbakbroodjes) hielp natuurlijk ook niet mee. Bijna precies op de afgesproken tijd - 13:30 uur - werd Otis naar binnen geroepen. Hij mocht plaatsnemen in de kinderkamer die versierd was met aapjes en een poster met allerlei dieren. Of hij het leuk vond? Mwoa, hij had liever dino’s. Otis en ik mochten wat aan de verpleegkundige vertellen over waarom we hier waren. Otis mocht daarna zijn brandwond aan de mevrouw laten zien. Toen de mevrouw genoeg had gezien en gehoord ging ze de dokter zoeken. Dat zoeken duurde vrij lang waarop Otis zei: zo lang hoef je toch niet te zoeken naar een dokter! Maar deze dokter was blijkbaar goed verstopt. Een minuut of tien (?) - en een discussie over of doktoren vaker man waren of vaker vrouw - later stapte dokter Paul de kinderkamer in. Hij ging voor Otis zitten. “Zo, jij hebt een beroemde voornaam,” zei hij. Otis had geen idee waar de man het over had en wilde nog steeds vooral naar huis. Paul begon een heel ‘college’ (zijn woorden) over wondgenezing en gaf daarna enkele opties: behandelen met lasers en/of met injecties vond hij de beste keuzes, maar niets doen kon in principe ook. Otis zei de rest van het gesprek niets meer. Ook niet toen dokter Paul zich nog even expliciet tot hem richtte. Roos, de huidtherapeut legde daarna nog wat uit over de lasers, injecties, het roesje en de praktische zaken: wanneer, hoe lang, hoe vaak. Even later liepen we over de gang en Otis begon weer een beetje te praten. “Ik wil geen lasers!” Ik legde hem uit dat hij dan sliep en daar niets van merkte. Daar was hij niet tevreden mee. Ik kreeg nog een paar klapjes en een boze blik. “Geen lasers.”