Geluk is op zondagochtend de 24 Uur van Le Mans rennen. Mijn zoon en ik doen dat door rondjes te maken om de roze Ikea Lack-tafel, met een Wii-stuurtje in de hand. Soms wisselen we op zijn initiatief van rijrichting.
Op de televisie is de echte Le Mans-race bezig; hij duurt nog vier en een half uur. We kijken vooral als er een pitstop gedaan wordt: raampje schoonvegen, benzine erin, banden wisselen. Mijn zoon staat af en toe ook ineens stil om een pitstop te maken. Daarna rent hij met met ‘njoeng’-geluiden weer snel door. Als er reclame is roept hij keihard: ‘Auto’s kom terug!’
Ook als er een auto in de zandbak belandt en er om de baan heen met vlaggen wordt gezwaaid, moeten we natuurlijk even een blik op de televisie werpen. Gisterenavond laat, het was al donker, werd mijn zoon wakker en keken we naar de koplampen van de raceauto’s, allemaal op een rijtje. Als gehypnotiseerd zat hij in zijn stoel te kijken naar de lange stoet.
Mijn zoon is dan ook helemaal gek van auto’s; altijd al geweest. En van treinen, maar vooral van auto’s. Zelf heb ik dat nooit zo gehad, al speelde ik vroeger wel ook wel met auto’s. Ik keek wel eens Formule 1, als er Nederlanders meereden en er niets anders op was. Het enige waar ik echt voor ging zitten was de 24 Uur van Le Mans. Een hele dag in die auto rondjes rijden, dag of nacht, het maakt niet uit; het had een magisch aantrekkingskracht. Net als het leven altijd maar doorgaan, ook als er iemand uitvalt of even met pech langs de kant staat.
Le Mans heeft er een nieuwe fan bij. In gedachten zie ik ons over een jaar of vijftien langs de kant van de weg staan, in de schemering. Terwijl de auto’s voorbij rijden. Hopelijk is de magie dan nog net zo voelbaar en weet ik dan nog – en kan ik hem vertellen – hoe we om het roze Lack-tafeltje renden. Net als op televisie.
Comments