Leeftijd

Bij het de trap af lopen hebben mijn zoon Noël en ik het spelletje: vertellen wie er op de foto’s staan die aan de muur hangen. Over één van de foto’s zegt hij de laatste tijd: “Noijn (zo noemt hij zichzelf) toen (hij een) baby was.” Dat is alweer twee jaar geleden, zeg ik enthousiast terug. Maar wat is eigenlijk twee jaar? Veel mensen hechten waarden aan het bereiken van een bepaalde leeftijd. Of zij vinden het belangrijk om ieder jaar te vieren dat zij een jaartje ouder zijn geworden. Zelf heb ik dat niet en heb ik er eigenlijk altijd vreemd tegenaan gekeken. Verjaardagen zijn leuk voor kinderen: ballonnen, slingers en taart. Maar verjaardagen van volwassen zijn jaarlijkse een parodie op begrafenissen. Vaak letterlijk inclusief koffie en cake in een kringetje opscheppen over je salaris of klagen over je bijstand. Leeftijd is eigenlijk niet veel anders dan gewoon doorgaan en het komt vanzelf naar je toe. Het is geen prestatie en in mijn ogen dan ook niet per se iets wat gevierd moet worden. Zeker niet in een suf kringetje. Terwijl ik dat opschrijf weet ik: ook ik ontkom er niet aan. Mijn vrouw en ik vieren onze verjaardagen (gescheiden door drie dagen) samen. Gek genoeg droomde ik vannacht dat ik jarig was en dat ik er niets van had gemerkt. Ergens eind van de middag merkte ik bij toeval op, bij het openslaan van mijn laptop, dat er 16 juni onder in beeld stond. Schouderophalen ging de droom verder. En dat terwijl ik wel heel veel heb met getallen. Zo kijk ik ieder jaar wel een keer naar de webpagina waarop de anciënniteit van Tweede Kamerleden vermeld staat. Bommel, H van 6214 dagen. Een hele pagina met alleen maar namen, partij, woonplaats, leeftijd, geslacht en aantal dagen in de Kamer. Geen woord over wat ze in die periode bereikt hebben of wat ze vinden. Alleen het aantal dagen tellen. Die pagina is het ultieme voorbeeld van de leegheid der jaartallen en dagen tellen. Het feest dat ieder jaar gevierd wordt. En in de Kamer zelfs iedere dag.