Lennon

Eenenveertig jaar geleden werd John Lennon vermoord. Op 8 december 1980 was ik nog (lang) niet geboren. Dat is wel een gek idee: er is geen seconde geweest dat we tegelijkertijd over deze aarde hebben rondgelopen (of gekropen) en toch is John Lennon zo iemand waar we voor mijn gevoel alles van weten. Niet zo lang geleden zat ik namelijk nog in mijn Beatles fase, waarin ik een film keek, een documentaire en zelfs een biografie las. Daarna luisterde ik natuurlijk ook weer extra veel Beatles muziek. Maar zoals het zo vaak gaat met fases, gaan ze daarna ook weer over. Nu heb ik dan misschien het idee dat ik veel over Lennon weet, maar ik weet nog heel goed dat ik voor het eerst kennismaakte. Het was in de trein. We lazen - als het er was - Rails in de trein. Waarschijnlijk bladerde ik er vooral doorheen. Op een dag - we waren volgens mij onderweg naar Ommen met de trein - zag ik daar een foto van een naakte John Lennon die om Yoko Ono heen was verstrengeld. De foto komt - zo weet ik nu - van het blad Rolling Stone, maar ik zag ‘m (volgens mij) in Rails. Ik weet nog dat mijn ouders die treinreis vertelden dat John Lennon was vermoord. In mijn jeugdige brein had ik er van gemaakt dat hij was vermoord vanwege de foto. Als een soort vergeldingsactie omdat hij die vrouw had betast of iets dergelijks. Wat op zich ook wel een beter verhaal is dan dood worden geschoten door een doorgedraaide fan.