‘Leven van Anika was een lach en een traan’

Laatste wens van de één jaar geleden overleden Anika is vervuld.

door Kasper Paping SCHIJNDEL – “Anika’s leven be­stond uit een lach en een traan.” Het zijn de emotionele woorden van moeder Hannie op deze bij­zondere zaterdag in februari. Bij­zonder voor de familie Van Dore­malen uit Schijndel. Zaterdag pre­cies een jaar geleden, op 9 februari 2007, overleed Anika van Doremalen – 15 jaar – aan de complicaties van een aangeboren hartziekte.

Nu is Anika’s laatste wens in vervulling gegaan: een cheque – uit handen van nichtje Kim van Zoghel – voor ‘haar’ CliniClowns. Geld dat is ingezameld door vrienden en familie. In plaats van bloe­men wilde ze dat mensen een donatie zouden geven aan deze stich­ting. “Deze dag geeft een dubbel gevoel”, vertelt Hannie van Doremalen. ,,Het is heel erg confronterend voor ons, maar aan de andere kant heeft het organiseren van dit alles en het bijeen brengen van het geld me veel energie en kracht gegeven. En Anika zou het niet anders gewild hebben.”

In de maanden voor haar overlijden sprak Hannie met haar dochter over haar wens. “Anika zei dan: wat heb je aan al die bloemen als je overlijdt?”, aldus Hannie. “Ze wilde liever dat er een goed doel zou worden geholpen.”

De keuze voor de CliniClowns lag voor de hand. “Anika groeide op met CliniClowns met wie ze een bijzondere band opbouwde. Ze brachten haar vaak een lach in moeilijke tijden.” Naast het in vervulling laten gaan van Anika’s wens is het voor de familie toch vooral een moment om herinneringen op te halen. Hannie: “Anika was zo dapper, sterk, lief en eigenwijs. Ondanks haar ziekte dacht ze altijd aan anderen. Anika had een heel ziek, maar vooral ook groot hart.”

Tijdens haar ziekte moest Anika regelmatig opgenomen worden. Hannie: “Soms lag ze zich te vervelen in het ziekenhuis en brachten de CliniClowns weer leven in de brouwerij.” Het was dan ook dé manier om haar zinnen te verzetten. “Tijdens het clownsbezoek was Anika even helemaal de baas. Zij bepaalde hoe ver de clowns mochten gaan.”

De gesprekken met Anika waarin ze aangaf wat ze na haar overlijden wilde, waren moeilijk voor moeder Hannie. “Daar hoor je helemaal niet mee bezig te zijn als je vijftien bent. Maar we zijn daar heel open in geweest. Ze was daar zelf ook heel duidelijk in. Dat was toch wel heel bijzonder.”

Voor Hannie en haar man Gerard is het afgelopen jaar een stuk sociaal netwerk weggevallen. “Wij missen de uitstapjes met Anika ook. Daar genoten wij net zoveel veel van. Anika beleefde altijd wel wat.” Het besef dat hun dochter er niet meer is, moet nog een plek krijgen. “Het voelt nog allemaal als de dag van gisteren.”

Zij en haar man praten dan ook veel over de gebeurtenissen van de afgelopen jaren. “En als de tijd daar is wil ik misschien mensen begeleiden die hetzelfde meemaken als wat wij nu doormaken. Maar alles op z’n tijd.”

Komende donderdag, Valentijnsdag, is het precies een jaar geleden dat Anika werd gecremeerd. “We hebben een jaar zonder de echte aanwezigheid van Anika moeten leven, maar ze zal continu bij ons zijn en we zullen haar nooit vergeten. Voor ons blijft Valentijnsdag voortaan Anika’s dag.”

Bron: Brabants Dagblad