Lieke

Tijdens het koken luisterde ik naar NPO Radio1. Terwijl ik de hamlappen omdraaide hoorde een lieve meisjesstem de meest verschrikkelijke dingen zeggen. ‘Lieke’ werd geïnterviewd. Je hoopt dan altijd dat er ook lieve woordjes uit komen, maar ze had het niet over de zorg, niet over solidariteit, niet over over elkaar waken en zelfs niet over ‘nog even volhouden’. Ze was op de radio - anoniem - omdat ze morgen, op Koningsdag, naar een feest ging en zich daar niet voor schaamde (ze wilde alleen niet herkenbaar in beeld, dat dan weer niet). Dat deed ze overigens iedere maand wel een keertje, zo’n feestje, ook al waren de feestjes in coronatijd wel kleiner (‘normaal is 15 man op een feestje weinig, nu vind je het veel’), afstand houden is er niet bij. Ja je weet toch, biertje op, JOLO. Ze zei niet letterlijk JOLO, ze praatte zeer beschaafd. Het zou me niets verbazen als ze een ‘belangrijke’ studie doet. En ze was dan wel geen corona-ontkenner: bij klachten bleef ze altijd thuis en ze kwam verder ook niet op veel plekken, ook in het dagelijks leven hield ze zich niet aan de maatregelen. Die gelden niet voor het meisje met de lieve stem, want haar mentale gezondheid was ook heel belangrijk en ‘daar hoor je niemand over’. Goed punt wel, behalve dat je juist iedere fucking dag dat hoort zeggen en die mensen zwaar oververtegenwoordigd zijn in de media. Ik hoor zelden mensen in de media zeggen dat ze al het hele jaar binnen zitten omdat ze grote kans hebben te overlijden als ze besmet worden. Toch spreek ik die mensen dankzij mijn werk dagelijks. Die mensen hebben het ook wel zwaar, maar vast niet zo zwaar als het meisje met de lieve stem. Ze had nou eenmaal mensen om haar heen nodig. Dat haar ouders daarom even geen contact meer met haar hadden was wel jammer, maar zonder feestje iedere maand: dat kan echt niet. Tja, prima verhaal verder. Ze was volgens de introductie 26 jaar en dan denk je blijkbaar aan jezelf. Wie doet dat niet op de leeftijd. Maar wat ik echt niet begrijp van het meisje met de lieve stem, is dat ze niet snapt dat haar feestjes consequenties hebben. Misschien niet per se dit feestje (misschien ook wel), maar al die feestjes van al die meisjes met lieve stemmen die het mentaal zo zwaar hebben samen, zorgen voor doden, (chronisch) zieken, overwerkt zorgpersoneel en andere mensen die dat allemaal wel snappen die nóg langer niet naar zo’n zelfde feestje kunnen. Terwijl je zelf zegt te weten hoe fucking belangrijk het is om naar zo’n feest te kunnen doe je iets waardoor nog veel meer mensen niet kunnen feesten. Ik gun haar het feestje van harte, maar ik hoop tegelijkertijd ook dat het interview (link) tot in de eeuwigheid online blijft staan en dat ze er over vijf, tien of twintig jaar nog eens aan terug denkt midden in de nacht en dan niet meer kan slapen van wat ze toen deed.