Life is so hard

Terwijl ik Harry & Meghan aflevering 4 kijk op Netflix, zie ik een meme voorbij komen op Facebook. Je ziet Harry en Meghan bij Oprah zitten voor hét interview. Om hen heen liggen stapels geld en op tafel liggen goudstaven. “Life is so hard,” staat er bij. Ik moet vooral lachen om de timing, maar het is natuurlijk ook wel een beetje gek om te zien hoe deze rijke mensen in elk boek, in elke serie in elk interview kunnen verkondigen hoe zwaar ze het hebben (want bekend, paparazzi, discriminatie), terwijl er miljarden zijn die niets hebben; geen geld maar bovenal helemaal geen stem. Deze mensen hóór je niet klagen, al zullen ze dat heus wel doen. Zelf ben ik overigens wel een beetje van het kamp: iedereen kan het zwaar hebben, hoe groot je auto ook is. Geld (alleen) maakt niet gelukkig, maar ik word wel een beetje moe van Meghan en misschien nog wel meer van Harry. Waarom ik dan toch al bij aflevering 4 ben? Het voelt toch een beetje als een ‘accident waiting to happen’. Je voelt gewoon dat al die interviews, het moddergooien naar de koninklijke familie door de Harry’s, vroeg of laat gaat klappen. En dan wil je toch weten hoe het zo ver heeft kunnen komen. Tussenstand na vier afleveringen: Harry en Meghan doen het eigenlijk allemaal goed en alle andere mensen maken voortdurend - bedoeld of onbedoeld - fouten. Als Harry of Meghan al een fout toegeeft (zoals rondlopen in een Nazi-uniform) is het, ja dom, je bent jong en naïef. Lekker makkelijk. Als de serie is bedoeld om de gevluchte prins en zijn vrouw er goed te laten uitzien, is de missie - wat mij betreft - niet geslaagd. William, Kate en Charles lijken me ook geen prettig gezelschap, maar Harry & Meghan zijn net zo goed engnekken. Maar misschien wordt iedereen dat wel in zo’n positie. Life is nou eenmaal so hard.