Maakbaar

Bij het ziekenhuis waar ik werk is onlangs het plein voor het nabijgelegen station, Holendrecht, helemaal op de schop gegaan. Er werd een nieuw fietspad aangelegd, er verrezen een paar perkjes en een hele nieuwe stoep (schuine streep plein). Toen het plein open werd gegooid nu aan paar maanden geleden zag je direct dat de wereld niet zo maakbaar is als je zou denken. De mensen die in het ziekenhuis werken moeten als ze het station verlaten linksaf slaan. In de oude route was dat een min of meer rechte weg naar links, zonder gekke kronkels. In de nieuwe situaties moet je eerst een stuk rechtdoor, om een nieuw perkje heen om vervolgens in een soort halve cirkel weer bij een nieuw pad te komen, waar je vanaf dat moment rechtdoor loopt. Je loopt kortom best wel een stuk om. Maar je kon vanaf dat moment ook gewoon over het fietspad lopen; dan maakte je namelijk net wat minder meters, kon je het perkje rechts laten liggen en was je dus net even sneller. Je raad het al: dat werd voor bijna iedereen de nieuwe looproute. Ik liep altijd braaf om het perkje heen, nam - met nog een paar andere sukkels - de extra meters voor lief. Maar verder liep bijna iedereen altijd over het fietspad. Elke dag dat ik er langs liep dacht ik: wat onhandig. Wie bedenkt zoiets. En dan liep ik toch maar weer de extra meters omdat ik ook dacht: wat verschrikkelijk irritant voor de fietsers al die lopers op het fietspad (terwijl er ook gewoon een stoep is, die weliswaar niet heel handig liep). Wat schetste vanochtend mijn verbazing. Ik liep station Holendrecht uit en zag direct dat de wereld was veranderd. Ik liep, zoals elke dag, de stoep op, maar het perkje waar ik me iedere dag omslachtig omheen wurm, was ineens verdwenen. Je kon nu in een rechte lijn naar de halve cirkel lopen en hoefde in principe dus geen extra meters meer te maken. Hoera! Tot mijn verbazing zag ik enkele mierenneukers nog altijd over het fietspad lopen, want dat is nog altijd enkele centimeters korter.