Man in scootmobiel

“Morgenavond weer een avondklok voor jou!” Een oudere man in een scootmobiel sprak een paar meter verderop in gebrekkig Nederlands een man zonder mondkapje aan die bij de zelfscankassa stond af te rekenen. De man keek even op, maar ging weer verder met waar hij mee bezig was. De oude man maakte een half rondje, riep nog iets onverstaanbaars en reed vervolgens weg. Ik snap zijn frustratie heel goed. Ook ik ben - toen het niet meer hoefde - gestopt met het dragen van mondkapjes in de winkels. Maar als je met de huidige besmettingscijfers nog altijd geen urgentie voelt om het kleinste offer te brengen voor een ander, is gewoon ronduit een asociaal. Mijn tolerantie naar mensen die ‘er klaar mee zijn’ en ‘niet meer mee doen’ is tot een dieptepunt gedaald. Ik wist van mezelf al wel dat ik niet zo tolerant ben, maar soms schrik ik van mezelf als ik weer eens iemand in de winkel zie lopen met een zelfvoldane glimlach die zegt: kijk mij eens schijt hebben aan alles. En dat terwijl ik vanmiddag nog een podcast-interview luisterde van Gijs Groenteman met journalist Kustaw Bessems waarin onder andere weg gereflecteerd op complotdenkers. Bessems zei dat we vooral in gesprek moeten blijven ‘desnoods over iets anders’. Zodat we elkaar niet definitief kwijtraken. Ik vind het een sympathiek uitgangspunt en echt niet elke niet-vaxxer is een corona-ontkenner. Maar mensen die echt FvD-sympathieken hebben en nepnieuws verspreiden nog een tweede kans geven zou mij zwaar vallen. Dat heeft niet per se met deze mensen te maken, maar ook met mensen met andere zeer extreme standpunten zou ik in het dagelijks leven zo veel als mogelijk voorbij lopen. Niet dat die woede van mij tegen de complotdenkers iets oplost, maar er is wat mij betreft soms al iets te veel begrip geweest.