Martin

Altijd als ik een auto huur zit dezelfde - Martin van Waardenberg-achtige maar dan net wat jongere - man achter de balie. Zo ook vandaag. Hij was bezig met een klant die allemaal popi vragen stelde. Ik nam plaats op een stoel. Ik had net vijftig minuten gelopen omdat ik geen zin had om de fiets en de bus te pakken. De popi man vroeg of je ook de oplegger kon huren en of hij de auto ook later terug kon brengen (denk ik, hij sprak niet heel duidelijk). Toen de popi man klaar was werd ik door Martin gewenkt. Er ontspon zich een gesprek die ik driekwart jaar geleden en een jaar geleden ook had. 'Oh het is al een tijd geleden dat u een auto heeft gehuurd?’ ‘Nou afgelopen oktober nog dacht ik.’ Hij vroeg - net als in oktober - of ik een automaat wilde of een schakelauto. ‘Graag een schakelauto. Ik heb nog nooit in een automaat gereden.’ Martin keek me - net als de vorige keer - aan alsof zo uit de prehistorie was komen lopen. Een automaat rijdt echt veel fijner hoor en bovendien zijn bijna alle auto’s tegenwoordig hybride of elektrisch en dan is het sowieso een automaat. ‘Dus straks kan ik wellicht geen schakelauto meer huren?’, vroeg ik bezorgd. Op termijn. Voorlopig nog wel, maar de automaat werd wel de norm. Ik mocht nog een krabbel zetten en toen ging hij de auto halen. Ondertussen wees hij alle auto’s aan. Hybride, hybride, hybride. ‘Ik zal wel een keer proberen te rijden in een automaat.’ Martin keek tevreden.