Met beide benen

Memphis is de hoop van Nederland op dit EK voetbal. Onze beste speler was gisteren te zien in de documentaire Memphis Depay - met beide benen. De documentaire gaf een mooi inkijkje in het revalidatieproces van de aanvaller, maar vooral ook in het karakter van Memphis en hoe hij zich verhoudt tot zijn goede vrienden, zijn broertje en zijn moeder bijvoorbeeld. Dat is warm en liefdevol - onvoorwaardelijk - maar het voelt soms ook alsof geen van zijn relaties gelijkwaardig zijn. Alles in het leven van Memphis draait om Memphis, om zijn talent, zijn toewijding en zijn carrière. Hij laat zijn moeder gemakkelijk de hele avond op hem wachten en zegt vervolgens ‘ja ik was er gewoon niet’. Je voelt aan alles dat Memphis weinig tegenspraak gewend is. Zo ook wanneer we hem na zijn zware blessure zien wachten voor een afspraak van de clubdokter. Hij houdt niet van wachten. Althans niet als hij het moet doen. Er wordt door de interviewster ook gevraagd naar zijn voorliefde voor mooie spulletjes en dure merkkleding. Of dat niet te veel afleidt van zijn sportieve doelen en imago. Het lijkt hem niet te deren en heeft zogenaamd maling aan wat mensen van hem vinden. Tussen de - alles draait om Memphis show - door, zien we af en toe best een mooi portret van een leuke jonge voetballer die heel doelgericht bezig is met zijn leven en carriere. Wellicht is het ook mijn probleem dat ik om het rondrijden in Bentleys en Ferrari’s een beetje moet gniffelen. Als die jongen daar blij van wordt, moet hij dat vooral lekker doen. Op Twitter las ik dat ze vooral heel veel leegte zagen in het leven van Memphis. Ik snap wat mensen daar mee bedoelen maar ik heb toch ook vooral veel bewondering voor tomeloze inzet. Als Memphis nou nog iets minder Memphis zou worden dan wordt het straks ook nog een echte persoonlijkheid.