Middeleeuw

Ook ik worstel met de avondklok. Niemand is vóór een avondklok. Niemand is vóór 1,5 meter. Niemand is vóór mondkapjes. Niemand is vóór beperkt bezoek in huis. Niet iedereen zal de maatregelen even goed aankunnen, maar gelukkig begrijpen velen met mij dat maatregelen soms nodig zijn om erger leed te voorkomen. Ja ik stoor me aan de Guido Weijers’ van deze wereld die zich openlijk afvragen of het middel niet erger is dan de kwaal. Omdat Guido en met hem velen wel veel vragen stellen, maar met hun vingers in de oren ‘lalalalala’ roepen zodat ze de antwoorden niet hoeven te horen. Stel vooral vragen, maar luister dan ook naar de antwoorden. Wees kritisch, maar stel jezelf dan ook open voor argumenten. Als we niets doen komt er een scenario in zicht waarbij mensen met covid-19 niet meer geholpen kunnen worden. Of waarbij ziekenhuizen al zo vol liggen dat niet alleen de geplande operaties niet door gaan, maar je ook na een ongeluk of in acute medische nood geen hulp meer kan krijgen. Ja de cijfers dalen nu gelukkig, maar de berekeningen die er liggen moeten serieus worden genomen, omdat ze door experts gemaakt zijn. Helaas is het publieke debat vooral aan de hardste roepers. Natuurlijk komen Gommers, Kuipers, Koopmans en wie nog al meer, ook aan het woord. Maar daarna mogen ook Dave Roelvink of Marga Bult vertellen dat het allemaal wel meevalt en dat we onze vrijheid terug moeten krijgen. Iedereen wil dat we onze vrijheid terugkrijgen. De illusie die wordt gewekt dat het loslaten van de maatregelen onze vrijheid teruggeeft is zeer schadelijk. Als de zorg is ontwricht, ontwricht de hele samenleving mee. Dat los je niet op door te roepen dat jij je IC-plek wel af staat, als dan alles weer gewoon mag. Een avondklok is een grote stap. Een stap die je alleen kan nemen in combinatie met andere maatregelen: strenger handhaven op al bestaande regels, stop of beperk vluchten en treinreizen van en naar het buitenland. Beperk bezoek, ook overdag. En handhaaf tot je er bij neervalt. We zijn helaas niet het land gebleken van de schouders er onder en samen komen we er wel uit. We zijn het land van liedjes schrijven over hoe essentieel het is om in de nacht een ommetje te maken. Het land van Thuisbezorgd-jasjes aanbieden en kopen op Marktplaats. Van nét een gast meer in huis nemen dan mag. Of de regels helemaal loslaten want het is kerst. Dat moet toch kunnen. Het land waarin we vinden dat een boete niet te veel mag kosten want dan krijg je een strafblad. En het land waarin bij elke beslissing die ons niet aanstaat de Tweede Wereldoorlog erbij wordt gehaald. Over een uurtje is er een persconferentie. Waarin misschien wel, misschien niet een avondklok wordt aangekondigd. Als dat gebeurt hoop ik dat mensen naast schreeuwen dat het niet eerlijk is, niet nodig of onmenselijk, vooral ook tot bezinning gaan komen. We zijn verschrikkelijk verwend geweest en het is nu even voorbij. Ik moet de laatste maanden regelmatig denken aan ‘Men fietst niet meer’ van Herman Finkers. Laat deze periode onze donkere middeleeuw zijn en dan hopelijk slechts voor een paar weken. En daarna: licht.