Modder

Op een totaal verregende in Den Bosch, was het ook bij Parijs - Roubaix niet veel beter. Ik stapte - vanuit mijn warme kamer - in een wedstrijd die meer leek op Ter Land Ter Zee En In De Lucht: blij dat ik glij. Er zijn nog 110 kilometer te rijden als ik de ene na de andere renner zie omvallen op de natte en glibberige kasseistroken. Her en der vliegt ook een motor uit de bocht. Renners vallen zelfs op de rechte stukken gewoon om. De weg ziet er her en der uit als een modderpoel, waar toevallig een wielerwedstrijd doorheen is getrokken. Een uurtje later alle renners van voren helemaal zwart. Bij een enkeling schijnt nog een heel klein beetje de sponsornaam door de modderige shirts, maar als je vluchtig kijkt lijkt het net of er een ploegentijdrit aan de gang is. De een na de ander belandt in de greppel, mist een bocht of zit in ieder geval meer dood dan levend op de fiets. Het is alsof de organisatie de wegen vanochtend doelbewust met groene zeep heeft bewerkt, om er een mooie wedstrijd van te maken. Want een mooie wedstrijd is het wel. Op Twitter lees ik overal al dat het niet veilig zou zijn en dat deze wedstrijd misschien nooit had door moeten gaan. Misschien hebben ze gelijk, maar voor mijn gevoel is dit ook sport: in verschillende omstandigheden laten zien dat je de beste bent. Regen is bij uitstek iets wat ook bij de wielersport, als buitensport, hoort. De mooi-weer-rijders krijgen nog genoeg kansen. Nu is de dag aan de renner die het beste om kan gaan met millimeters dikke modder.