Mondkapje

Zoals gisteren te lezen was ben ik heel laat naar bed gegaan en nu, 6:11 uur, zit ik alweer in de trein mijn dagelijkse huiswerk te maken. Het voelt inmiddels wel als een last om dagelijks hier te schrijven. Een last die ik mezelf heb aangedaan maar hopelijk uiteindelijk voldoening gaat opbrengen. Zo rond half november heb ik dat een jaar lang iedere dag gedaan en ik hoop uiteraard dat ik dat mag volbrengen. Daarnaast is het ook wel een mooie motivatie. Door het dagelijks te doen, wordt ik ook dagelijks gedwongen om even na te denken over ‘een stukkie’, blijf ik regelmatig schrijven en heb ik heel misschien straks ook nog een soort van Kitty over een hele bijzondere periode die we allemaal meemaken. Over die periode gesproken: gisteravond laat (ik was dus nog niet naar bed) zag ik een bericht voorbij komen dat 20 september waarschijnlijk de maatregelen (1,5 meter - waar niemand zich meer aan houdt - mondkapjes - daarover later meer) toch nog niet gaan vervallen. Ik dacht: duh, dat is veel te vroeg. Het AMC ligt echt niet vol met covid-patiënten, maar het zijn er genoeg om - in combinatie met ziekte van personeel - de planbare zorg deels weg te drukken. Toen ik verder las zag ik dat dat te maken had met dat de wet moet worden aangepast om de 1,5 meter regel te laten vervallen. Na de recente noodkreten van Gommers en Kuipers deze week in de diverse talkshows (let op, we gaan in de herfst weer voller lopen en dat kan de reguliere zorg er niet bij hebben) had ik op iets meer realiteitszin gehoopt bij het kabinet. Aan de andere kant: mensen houden zich zoals gezegd structureel niet meer aan de 1,5 meter. Bij onbekenden - in het winkelcentrum bijvoorbeeld - loop ik echt wel in een boogje om mensen heen. Je weet immers nooit waar ze zijn geweest of wat ze zich niet hebben laten inspuiten. Maar bij andere situaties ben ik ook gemakkelijker geworden. Dat ik zelf niemand ken die niet gevaccineerd is helpt daar ook wel in mee. Ook de mondkapjesplicht, die eigenlijk alleen nog geldt in het openbaar vervoer, zie je ook bijna met de dag meer laksheid. Zonet op het perron (de plicht geld ook op de stations) was ik een van de weinigen die braaf z’n mondkapje op had. En dat was echt niet omdat de rest van de mensen nog aan het eten was. Vorige week las ik op Twitter hoe verbaasd een Nederlandse journalist die in het buitenland werkt was toen hij even in Nederland was: de aversie tegen het mondkapje is - vergeleken het buitenland - immens. Je kan zeggen dat - zoals nu - in een bijna lege trein, een mondkapje, wellicht overdreven is (maar aan de andere kant ook niet schadelijk natuurlijk). Maar als straks het thuiswerkadvies vervalt, alle scholen weer beginnen en de 1,5 meter wordt afgeschaft, lijkt me een mondkapje voor de zekerheid toch geen overbodige luxe.