Moskou

Ik koos uit verveling voor Moskou, gewoon omdat ik toevallig op Twitter las dat iemand daarover schreef. Vrij willekeurig zoomde ik in Google Maps in op een wijk. Ik hoopte een vervallen tafereel te zien, armoede misschien en hint van corruptie. Ik belandde op een doodlopende weg; een straatnaam werd mij uit de kaart niet duidelijk, maar het ligt in de buurt van Krasnogo Mayaka. De weg loopt uit op een vierkant parkeerplaatsje. Er is nauwelijks de moeite gedaan om parkeervlakken op de weg te tekenen. Auto’s staan ogenschijnlijk willekeurig geparkeerd: sommige plekken zijn leeg, op andere plekken staan auto’s dubbel geparkeerd. Het zijn niet de goedkoopste auto’s en ik onderscheid in ieder geval één Chevrolet. Alle auto’s zijn zwart, grijs of wit. Op ééntje na, die een beetje verloren in een hoek van de parkeerplaats staat. Het is een donkerrode auto die wel eens een wasbeurt gebruiken kan. Aan de ene kant van de weg staat een flatgebouw; negen hoog die zo lang doorloopt als ik kijken kan. Het is september 2014 en de bomen zijn nog mooi groen. Bomen zijn er hier sowieso in overschot. Er ligt namelijk ook een parkje aan de weg met zo te zien een spiksplinternieuw speeltuintje. De ingang van de speeltuin wordt gemarkeerd door een groene boog met daarnaast een bordje met, waarschijnlijk, regels. Daar achter zie ik nog net het blauw hek van wat lijkt op een Cruyff Court. De straat, het park en de speeltuin zijn uitgestorven, op één moeder met twee kinderen na. Ze lopen over de straat. Dat moet ook wel wat zowel links als rechts staan auto’s geparkeerd. Het kleinste kind wordt voortgeduwd in een buggy. Op het laatste plaatje, als de weg overgaat in parkeerplaats, kijkt de moeder opeens om. Ze weet zich bekeken. Ik voel me een beetje betrapt, al zal ik ze nooit meer terugzien.