HOUWERZIJL – In de provincie Groningen moet je goed zoeken naar vermaak. Een bezoekje naar het theemuseum is dan ook al een waar uitje.
Bij een theemuseum stel je je waarschijnlijk niet veel voor. Ook ik dacht dat er ergens op een afgelegen plek een huisje stond waar een vriendelijke oude vrouw de hele middag zat te wachten op haar eerste en enige gasten van de dag. Niets was minder waar, behalve dat het museum, gelegen in Houwerzijl, behoorlijk afgelegen ligt. Vanaf de stad Groningen toch al gauw veertig minuten met de auto.
Tot zover wat er wel klopte aan mijn beeld van het theemuseum, want daar aangekomen (kilometers van tevoren staat het museum overigens al aangegeven, wat verraadt dat er in de wijde omtrek waarschijnlijk niet veel anders te doen is) kom je op een grote parkeerplaats terecht waar amper nog plaats is. Ook het terras aan de voorkant van het gebouw zit goed vol. Nadat ik de auto heb weggezet (en nog heb moeten wachten tot er een plaats vrijkwam), besluiten we eerst maar eens wat te gaan eten en drinken. Het is immers al drie uur, en dan kunnen we daarna altijd nog zien of er tijd is om nog echt het museum binnen te gaan.
Als er binnen door de drukte geen plek blijkt te zijn, ondanks dat de tafeltjes zowat opgestapt staan, gaan we buiten aan een verregend wiebeltafeltje zitten. Maar de hoop dat we hier bediend worden vervliegt al snel als we zien dat om ons heen bijna niemand iets te eten of te drinken krijgt. Blijkbaar wordt er buiten niet geserveerd, althans niet zonder eerst binnen aan te geven dat je er bent. Daar hebben de meisjes van een jaar of twintig, allen gekleed in een rode blouse met streepjes, geen tijd voor.
Toch maar weer naar binnen, waar inmiddels net een tafel vrij is gekomen. Ook deze tafel wiebelt en is nog niet afgeruimd na de vorige klanten. De ‘theekaart’ ontbreekt, maar die komt één van de vriendelijke meisjes al snel brengen. Even ben ik bang dat ze ‘theekaart’ wel erg letterlijk hebben genomen, maar als je op de bijna laatste pagina komt, blijkt dat er toch ook eventueel, als het echt niet anders kan, een koffie of jus d’orange besteld kan worden. Om ons heen doet overigens niemand dat, dus bestel ik enigszins aarzelend en verontschuldigend een koffie bij mijn gebakje. Het serveermeisje doet er niet moeilijk over.
Al met al zijn we toch bijna anderhalf uur verder als we onze bestelling hebben gedaan, gekregen en genuttigd hebben en loopt het al tegen sluitingstijd. Dat wil zeggen, er is nog een klein uur te gaan, maar dat is – zelfs voor een theemuseum – misschien wat weinig. Ik bedenk me dat ik eigenlijk geen idee heb wat er binnen te zien zou kunnen zijn, en of ik daar vanmiddag wel trek in heb. Vijftien euro aan koffie, thee, scones, gebak en broodjes armer besluiten we om alleen nog even naar het bijbehorende winkeltje te gaan. Dan hebben we de volgende keer ook nog iets om naartoe te gaan.
In het winkeltje is het al net zo druk en vol als elders. Achter de toonbank staat de oude vrouw die ik me had voorgesteld bij dit museum, wachtend op haar eerste en enige gasten. In werkelijkheid heeft ze het echter druk en kijkt ze chagrijnig, al kan ze daar niet zoveel aan doen. Op zondagmiddag is het nou eenmaal druk en nog maar een paar jaar geleden kon ze zelfs op zondag regelmatig even naar buiten kijken, als er even geen klanten waren. De tijden zijn veranderd, de terrasjes zitten vol. Houwerzijl op zondagmiddag.
Comments