Op de dag af twee jaar geleden schreef ik ook al eens een (niet gepubliceerd) stukje over Jan van Mersbergen. Over dat ik zijn tekstjes wel eens las waarvan hij de link op Twitter zet. En dat ik Naar de overkant van de nacht nog eens wil lezen, zijn roman die zich afspeelt tijdens carnaval. Deze maand kwam het er dan eindelijk van. Omdat carnaval dit jaar niet echt doorgaat (we gaan het thuis natuurlijk wel vieren!), zocht ik naar inspiratie. Gelukkig organiseert de stichting dit jaar veel online uitzendingen, dus hoeven we vastenavend niet echt te missen, maar ik kon wel wat extra’s gebruiken in deze donkere tijd. En dus begon ik na zes jaar met het herlezen van Naar de overkant van de nacht in mijn Kobo-app, met Venlose vastelaovend muziek via Spotify op de achtergrond.
Wat me opviel toen ik het boek eindelijk uit had was hoeveel van het boek ik alweer vergeten was. Dat ik zijn schrijven nog altijd niet echt sterk vond. Ik wilde het echt mooi vinden, maar de ultra koude nacht (min 15), het mateloze zuipen, het komt mij allemaal net iets te geforceerd voor. Ik stoorde me - net als de eerste keer dat ik het boek las - aan de korte flashbacks die te pas en te onpas door het carnavalsgedruis heen komen. Ja, we weten nou wel dat Ralf melancholisch is en de hele tijd aan zijn gezin moet denken. Kom nou maar op met dat verhaal! Maar het duurt tot het een na laatste tot er überhaupt iets gebeurt.
Daarvoor worden er biertjes gedronken, zijn er ontmoetingen die de hoofdpersoon aan het denken zetten en zijn er dus de eindeloze flashbacks. Hou je van carnaval en romans? Of wil je wat meer te weten over hoe het er in het zuiden tijden carnaval aan toe gaat? Lees het een keer en vorm zelf een oordeel. Misschien valt het mee. Voor mezelf heb ik me er aardig doorheen geworsteld, maar het blijft helaas niet echt mijn ding. Ja er staan af en toe leuke zinnen in, zoals de eerste: “Tijdens Vastelaovend ben je niet verkleed als iemand anders, tijdens Vastelaovend ben je eindelijk jezelf.” Maar dan moet je nog zoveel pagina’s.
Van een man verkleed als Pater leert de hoofdpersoon dat het er niet om gaat bij te houden hoeveel je drinkt maar hoe vaak hij tot tranen toe geroerd is. Dat lijkt me misschien nog de meest wijze les die je aan het boek kan overhouden. Dat carnaval meer of liever iets heel anders is dan zuipen en vrouwen betasten. Het gaat om ontmoeten, iemand anders zijn en het liefst ook nog eens voor een avond of wat je dagelijkse zorgen vergeten. Dat laatste lukt de hoofdpersoon nou net niet. En dat is - wat mij betreft - jammer.
Comments