Niets verloren

Er was mij vanochtend een kater bespaard gebleven, maar toch werd ik met een leeg gevoel wakker. In plaats van ‘eindelijk’ weer eens carnaval te kunnen vieren in Bergen op Zoom, moest ik door herstelwerkzaamheden aan het spoor het Neuzebal aan me voorbij laten gaan. De voordelen (uitslapen zonder kater, aardig wat tientjes bespaard) wegen in dit geval echt niet op tegen de nadelen: nu het eindelijk weer kan thuis zitten. Het voelde een beetje alsof ik bevrijdingsdag had gemist. Enige voordeel is dat ik gisteren in ieder geval een extra kans heb laten lopen om een verkoudheid of corona te krijgen. Want bij elk pijntje in mijn keel of kuchje is daar de grote vrees dat ik net nu carnaval weer zou kunnen, misschien wel Covid krijg als bijna allerlaatste van heel het land. Ondertussen keek ik gisterenavond naar de bekendmaking van het nieuwe liedje op Facebook. Ik zag de prins en her en der een bekende. Ik appte dat het niet meer ging lukken: er reden gewoon geen treinen tussen Roosendaal en Bergen op Zoom, hoeveel ik de pagina ook ververste. We keken nog wat afleveringen van Space Force, wat leuk was, maar het was natuurlijk niet de avond die ik me had voorgesteld. Bij de koffie besloot ik vanochtend dan maar een carnavals-playlist samen te stellen om de rest van de week door te komen. Toen pas bedacht ik me dat het allemaal zo erg niet was: ik had én de voorpret gehad en kon nog altijd - en waarschijnlijk nog wel meer dan als ik wel was gegaan - uitkijken naar carnaval. Er was nog niets verloren.