Ik dacht gisteren: laten we de Oscar-uitreiking een keer gaan kijken. Het klinkt vrij suf, burgerlijk bijna, maar ik heb het nog nooit eerder gekeken. Ik ken de Oscars, Grammy’s, Emmy’s en al die andere prijzen alleen van de korte fragmenten die ik wel eens zie. Nooit kwam het in me op om daar – exclusief reclames – drie uur naar te gaan kijken. En ik weet nu waarom.
Het theater waar dit filmfeestje wordt gehouden ziet er geweldig uit. Maar dan de naam. Het Dolby Theatre. Nederlandse voetbalstadions hebben er ook een handje van: de oerlelijke naam van de sponsor aannemen. En dus horen we wekelijks in het voetbaloverzicht namen voorbij komen als het Kyocera Stadion, het AFAS-stadion en de Grolsch Veste. Voorspelling: in de nabije toekomst zullen ook voetbalclubs, films en misschien zelfs voetballers en acteurs worden vernoemd naar grote bedrijven die nog meer winst willen maken dan ze al doen.
De Oscar-uitreiking zelf is een geoliede machine waarin de acteurs, regisseurs en andere filmmakers slechts figuranten zijn van de show. Om lange speeches te voorkomen wordt na een vooraf bepaalde tijd de muziek aangedraaid. En wel zo handig: onder in het scherm rollen de namen langs van mensen die ze willen bedanken. Na het dankwoord worden de winnaars vriendelijk doch dringend verzocht het podium te verlaten. One minute of fame, maar het moet ook niet langer duren.
Comentários