Pakjesavond

Marjolein had in de buurtapp een van onze buren geronseld om om 13 uur onze zakken met kado’s voor de deur te zetten, te kloppen en hard weg te rennen. Zelf vind ik dat soort verzoeken altijd een beetje gênant, maar de buurvrouw was blijkbaar heel enthousiast en baalde er zelfs van dat ze geen pieten pakken had liggen om een en ander nog een beetje realistischer te maken. We hadden Otis en Luna afgeleid door ze een Sinterklaas dansje te laten doen. Precies toen het liedje afgelopen was werd er op de deur geklopt. Daar stonden twee zakken vol kado’s. Helaas waren de pieten al weggerend. Maar de kado’s vergoedde veel. We deden een spelletje met een dobbelsteen, want dat had Otis ook op school gedaan: bij een 3 of een 5 mocht je een pakje kiezen en openen, later kwam de 1 daar ook bij, want het bleek toch wel erg moeilijk te zijn. Vooral Otis gooide vaak een even getal. Daarom had hij na een tijdje al een hele rij met kado’s voor zich verzameld voor wanneer hij goed zou gooien. Noël die kon aan de vorm van de kado’s al zien wat het was. Dit zijn chocoladeletters, dit zijn Hot Wheels en hij wist ook precies in welk pakje zijn walkie talkies zaten. Toen Otis nog een aantal kado’s te gaan had - omdat hij steeds verkeerd had gegooid - vond hij dat hij toch wel minder had gekregen. ‘Dan waren de walkie talkies zeker erg duur,’ zei hij vooral tegen zichzelf. Zo vind ik - hoewel het dus erg leuk was - het toch ieder jaar een beetje lastiger worden. Ik weet nog hoe blij Noël was toen hij 0 of 1 was als hij een kadootje kreeg. Nu wordt alles direct beoordeeld en is er van oprechte blijdschap om wat ze wel hebben gekregen niet echt sprake. Er is ook zoveel niet gekregen, lijken ze uit te stralen. Alleen Luna was oprecht blij met haar Sky (van Paw Patrol). Zoals Marjolein terecht opmerkte: waarschijnlijk was ze ook al tevreden als ze alleen dát had gekregen.