Patiënt

Het is altijd even wennen om terug te zijn in het ziekenhuis als patiënt. Zo ben je in je ‘eigen’ ziekenhuis aan het bellen met chirurgen en zo sta je in dat andere ziekenhuis te klooien met een app bij een zuil om je aan te melden voor een afspraak. Dus ik moest als 39-jarige geholpen worden door een aardige man die de pensioenleeftijd allang voorbij is. De app bleek vooral heel veel tijd nodig te hebben. Inderdaad, na een seconde of twintig verscheen er in de app van het ziekenhuis een barcode die ik kon scannen. Ik werd door het briefje en de oudere man naar een andere zuil gestuurd bij de inschrijfbalie. Een vrouw aan een balie vroeg wat ik kwam doen. Ik wist het niet. “Ik moest hier heen van de andere zuil, ik kom gewoon voor een afspraak e die begint ongeveer nu.” Ze keek even in de computer en zag dat ik nog geen huisarts had ingevuld, dat was waarschijnlijk de reden dat de zuil vond dat ik eerst naar de baliemevrouw moest. Toen ze een huisarts had aangeklikt mocht ik verder naar de volgende zuil in een andere gang. Ik had weer m’n barcode nodig, maar die werkte nu wel direct. Ik kreeg een bonnetje waarop stond dat ik naar wachtkamer C mocht doorlopen. Op een groot scherm stond dat de dokter 10-20 minuten vertraging had. Een paar stoelen verderop ging een man en een vrouw zitten. Ze waren heel pontificaal geen mondkapje aan het dragen, iets wat daar in de wachtkamer wel verplicht was. Toen ging de man bellen en daarna dronk hij met z'n vrouw een kopje koffie. De man zonder mondkapje klaagde over de vertraging en keek verveeld naar z’n telefoon. Zelf maakte ik om de tijd te doden een selfie en stuurde die naar het thuisfront: kijk hier moet je nog een mondkapje op!