Peter R.

Wat doe je als je dagelijks wat schrijft, op de dag dat Peter R. de Vries verlijdt? Natuurlijk ook hier iets schrijven over Peter R. Ik zag weer eens een Tweet voorbij komen, ik zat net in de trein terug naar huis. Het was een bericht van RTL waarin werd bevestigd dat Peter R. de aanslag van vorige week niet had overleefd. Ik scrolde een paar minuten verder terug naar berichten. Het was nog maar net online gezet en het Nos Nieuws dat ik aan het luisteren was op Radio1 tijdens Radio Tour de France, sloot net af zonder het nieuws van zijn dood. Een paar tellen later - op het moment dat eigenlijk het wielrennen verder zou gaan - bracht ook de radio het nieuws. De daaropvolgende 50 minuten in de trein en 20 minuten op de fiets keek en luisterde ik naar de extra Journaals waarin telkens werd herhaald wat we al wisten. Bij Peter R. denk ik natuurlijk vooral naar zijn programma’s uit de tijd dat hij nog een snor droeg. Je zag Peter dan altijd in zwart-wit beelden door dikke dossiermappen bladeren. Ik heb hem altijd als arrogant ervaren, maar nu alle beelden weer worden herhaald met wat hij allemaal gedaan hebt, zie ik tot mijn schrik dat hij waarschijnlijk helemaal niet zo arrogant was. Soms was zijn toon wat uit de hoogte, maar hij bleef wel respectvol, ook al was hij in discussie met iemand die 100 keer minder van het dossier wist dan hij. Nederland is op z’n minst een kleurrijk figuur en prima (misdaad) journalist verloren, waarbij vooral de manier waarop onaanvaardbaar is. Weggeknald uit het publieke leven en - na Wiersum - weer een hoeder van de rechtsstaat die de mond is gesnoerd. Nooit meer ‘We gaan even kijken naar een reconstructie’. Of loop ik nu dertig jaar achter?