Plastisch chirurg

Nadat Otis in december 2019 deels was verbrand door kokend water, herstelde zijn wondjes in eerste instantie goed. Maar de plek op zijn schouders bleef een dik litteken en dat is nu al ruim een jaar min of meer hetzelfde gebleven. De plek is natuurlijk vervelend - want kinderen én volwassenen voelen op de een of andere manier altijd de plicht om hem te wijzen op zijn litteken, maar vooral vervelend: het is bij aanraking pijnlijk en gevoelig en jeukt bovendien. Het zit ook precies op de plek waar hij zijn tas om zijn schouders doet. Het zou dan ook fijn zijn als er iets aan gedaan kan worden. Iemand die zelf bij een brandwondencentrum werkt wees ons er op dat er wel mogelijkheden bestaan om littekens te verminderen, onder meer dankzij plastische chirurgie, maar er zijn soms ook andere behandelingen mogelijk. We besloten de huisarts om een verwijzing te vragen naar het brandwondencentrum want dat was ons aangeraden. Maar huisartsen willen zelf ook meedenken en onze (tijdelijke) huisarts vond dat we maar in het ziekenhuis in Den Bosch naar een plastisch chirurg moesten gaan. We konden die dag nog bellen om een afspraak te maken en toen bleek er ook nog eens een plekje vrij te zijn op de poli van de chirurg voor de dag daarna. Eigenlijk zou hij anders pas in september ergens aan de beurt zijn. We stemden in, dan hebben we zijn of haar mening maar gehoord, dachten we en zo zat Marjolein vanochtend met Otis bij de chirurg aan het bureau. Hij wilde wel snijden, vertelde Marjolein later, maar kon niet garanderen dat het nieuwe litteken die zou ontstaan ook weer dik zou worden. Garanties dat het echt beter zou worden kon hij dus niet geven. We werden direct op een wachtlijst gezet voor een operatie in dagopname en ook al direct vanmiddag gebeld met vragen vanuit de anesthesie. We vonden het allemaal wat snel gaan. Wilden ook nog wel andere opties onderzoeken, maar ik zei ook direct: het is een chirurg natúúrlijk wil hij opereren. En er zijn best kansen op verbetering van het litteken. Toch willen we graag ook nog onderzoeken welke andere opties er zijn, behalve opereren. Otis vond er desgevraagd niets van. Volgens mij heeft hij amper meegekregen wat hij in het ziekenhuis ging doen. Gelukkig hebben we alle tijd. Uit ervaring weet ik dat het lang - heel lang - kan duren voordat een operatie ook daadwerkelijk wordt ingepland.