Posten

Over een paar dagen is Noël z’n kinderfeestjes. Als ik ergens niet erg gek op ben zijn het feestjes. En ook 9 (inclusief mijn eigen) kinderen in mijn huis is iets wat ik over het algemeen kan missen als kiespijn. Maar ja, de kinderen vinden het wél leuk en iedereen doet het, dus ik zie het maar als noodzakelijk kwaad. We hebben het feestje al een keer uitgesteld omdat de maatregelen zo streng waren (onder andere de scholen dicht) dat we het gek vonden om dan wel een kinderfeestje te houden. Nog steeds heb ik wel mijn bedenkingen, maar ik kan ook niet aan mijn zoon uitleggen dat hij zijn vriendjes wel op school kan zien en dat het thuis te veel is. We hebben het behoorlijk moeilijk gemaakt door een feestje te ‘bestellen’. Dat wil zeggen: het format hebben we besteld: een zombiefeestje met opdrachten waaronder een escaperoom. Makkelijk dachten wij, maar het blijkt ondanks een uitgebreid pakket waar vrijwel alles in zit, mega veel werk te zijn. De opdrachten (vanaf 8 jaar) voor de escaperoom zijn bovendien behoorlijk pittig, dus daar gaan ze zonder onze hulp zeer waarschijnlijk niet uitkomen. Ik vrees lange gezichten omdat ze het stom vinden en niet snappen en vervolgens muiterij. Zoon is nou eenmaal niet met de makkelijkste en rustigste kinderen ‘bevriend’. Enige voordeel is wel dat we door het feestje nog twee uitnodigingen konden posten (de rest was al op school uitgedeeld) op deze mooie zonnige middag. Eentje bij N., die zo’n twintig minuten lopen bij ons vandaan woont, de ander gewoon in de brievenbus. Zonder noemenswaardig gemor hebben we heerlijk gewandeld en ondertussen gepraat over het aanstaande feestje, over school en over niertransplantaties. Bij het huis van N. deden Noël en Otis samen de uitnodiging in de brievenbus. Noël in een dun shirtje overigens en Otis met een dikke jas, muts en handschoenen aan, terwijl het 18 graden was - misschien wel de warmste winterdag ooit? - en het in de zon nog wel warmer voelde. De brievenbus waar we de andere brief wilde posten bleek ergens in een gebouw (bejaardenhuis te zijn) dus moesten we bij gebrek aan mondkapjes doorlopen naar een volgende brievenbus. Zelfs dat ging nagenoeg zonder klagen, hoewel Otis wel de hele tijd ‘moe’ was en Luna probeerde te verleiden om te gaan lopen zodat hij in de kinderwagen kon zitten. Maar Luna - die beweerde bij hoog en bij laag dat ze niet moe was - wilde niet meer lopen, maar zat wel voortdurend te knikkebollen. Na ruim een uur en een kwartier kwamen we aan bij de andere brievenbus, vlakbij ons park. Otis kreeg de eer om de envelop in de ‘overige bestemmingen’ te gooien. We konden eindelijk moe, maar vooral hongerig, weer op huis aan.